Για να ζητάς ειρήνη σημαίνει ότι αποδέχεσαι πως υπάρχουν δύο εμπόλεμες πλευρές και ότι καθεμία απ’ αυτές φέρει ευθύνη για τον πόλεμο. Οταν εισέβαλε ο Ξέρξης στην Ελλάδα, καμιά ελληνική πόλη, εκτός από όσες παραδόθηκαν, δεν ζητούσε ειρήνη. Πόλεμο ήθελαν να κάνουν για να σώσουν την ελευθερία τους. Και τα κατάφεραν. Αν είχαν επιλέξει την ειρήνη, η ιστορία του κόσμου μας δεν θα ήταν αυτή που είναι. Μισό περίπου αιώνα αργότερα, η κατάσταση είχε αλλάξει. Οσο παρατεινόταν ο Πελοποννησιακός Πόλεμος στην Αθήνα, πολλές φωνές πίστευαν πως η ειρήνη είναι η πιο βιώσιμη λύση. Ο Νικίας, ο Αριστοφάνης έβλεπαν στη συνέχιση του πολέμου την καταστροφή της πόλης τους. Οι φόβοι τους αποδείχθηκαν αληθινοί, πιο αληθινοί από την αισιοδοξία του Κλέωνα ή του Αλκιβιάδη, ο οποίος υποσχόταν στους Αθηναίους ότι η Σικελία ήταν η αρχή για την κυριαρχία της Αθήνας στη Μεσόγειο και την κατάκτηση της Περσικής Αυτοκρατορίας. Το πέτυχε ο Μέγας Αλέξανδρος έναν αιώνα αργότερα, αφού είχε υποτάξει την Ελλάδα. Οταν Γάλλοι και Γερμανοί σκοτώνονταν στη Σομ για να κερδίσουν μερικά μέτρα γης μπροστά απ’ τα χαρακώματά τους, η ειρήνη ήταν όντως ένα επείγον αίτημα. Αυτό στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Β΄ Πόλεμο, όμως, μπροστά στα τεθωρακισμένα της Βέρμαχτ το αίτημα για ειρήνη σήμαινε την υποταγή στη δικαιοσύνη της Γκεστάπο. Δεν χρειάζεται να δηλώνεις ιστορικός για να κάνεις τη διάκριση. Φτάνει να έχεις κοινή μόρφωση και να μην έχεις χάσει τον κοινό νου.
Υποστηρίζοντας ότι η «ειρήνη» αποτελεί τη λύση για την Ουκρανία ασυνείδητα, ή υποκριτικά, ορίζεις το είδος του πολέμου που διεξάγεται εκεί. Σαν να έχεις δύο εμπόλεμες πλευρές στων οποίων τη διακριτική ευχέρεια είναι η κατάπαυση των εχθροπραξιών. Υποκριτικά επίσης, εκτός κι αν είσαι βλαξ, κάνεις ότι δεν βλέπεις τι σημαίνει αυτή η ειρήνη. Σημαίνει την αποχώρηση του Ρώσου εισβολέα και τη σωτηρία της ανεξαρτησίας του ουκρανικού έθνους; Ή μήπως σημαίνει την παράδοση των Ουκρανών στο ολοκληρωτικό καθεστώς που θέλει να επιβάλει ο Πούτιν; Η μία «ειρήνη» ανήκει σε άλλον κόσμο απ’ αυτόν που ανήκει η άλλη.
Οι Ρώσοι κατάφεραν να απωθήσουν δύο φορές στη σύγχρονη ιστορία επίδοξους κατακτητές τους. Η πρώτη το 1812 με τη Μεγάλη Στρατιά του Ναπολέοντα. Είναι το θέμα του «Πόλεμος και ειρήνη» του Τολστόι. Η δεύτερη όταν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τον στρατό του Χίτλερ. Είναι το θέμα του «Ζωή και πεπρωμένο» του Βασίλι Γκρόσμαν. Ηταν και οι δύο πατριωτικοί πόλεμοι. Η εισβολή στην Ουκρανία είναι κατακτητικός πόλεμος. Εξίσου ανήθικος με όσους δεν τολμούν να τον χαρακτηρίσουν κατακτητικό. Η κρίση είναι της αρμοδιότητας του Αισχύλου στους «Πέρσες» του.