O Πύρρος της καρδιάς μας ένας είναι. Αυτός που όταν καθόταν κάτω από την μπάρα σήκωνε ψηλά σαν πούπουλο την εθνική μας χαρά και περηφάνια. O αρχαίος άλλος συνονόματός του, λιγότερο γνωστός, μνημονεύεται κυρίως σε περιόδους πολέμων κι επώδυνων επιτυχιών εν ειρήνη. Βασιλιάς των Μολοσσών, ελληνικού φύλου της Ηπείρου, μακρινός συγγενής του Αλέξανδρου Γ΄ (ο Μέγας), η ασήκωτη σκιά του οποίου κατεδίωκε τις αχαλίνωτες φιλοδοξίες του. Πολέμαρχος, ιδιοφυής και γενναίος σε βαθμό αυτοκαταστροφής, έκπαγλος, πολύγαμος, υπερόπτης, δολοπλόκος αλλά μόνο για καλό του σκοπό. Μπαινόβγαινε στη Μακεδονία κατακτώντας και χάνοντας εδάφη (σημείο αναφοράς η σχέση του με τον Δημήτριο Πολιορκητή) ενώ το μεγάλο άλμα του ήταν η αποδοχή έκκλησης Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας να σταθεί πλάι τους απέναντι στους Ρωμαίους. Η εξαετής δράση του στην ιταλική χερσόνησο αποτελεί μεστή παράγραφο της παγκόσμιας Ιστορίας: Θαυμαστή εκστρατεία στη Σικελία, αναμέτρηση και με Καρχηδόνιους, η Ρώμη ένιωσε την απειλή του, έγιναν πολυαίμακτες συγκρούσεις και συνεχείς μεταγγίσεις ανδρών από σύμπηξη συμμαχιών οι οποίες πιστώνονται στη διπλωματική ευελιξία του. Η μάχη όπου καταξιώθηκε ως στοχαστής διεξήχθη στο Ασκλο (279 π.Χ.), σημερινό Ασκολι, πόλη γνωστή για την ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα, όταν όπως διαβεβαιώνει ο Πλούταρχος, ο Πύρρος μονολόγησε φωναχτά: Αλλη μια τέτοια νίκη και καταστραφήκαμε.
Επιστρέφοντας στην πατρίδα ευθυτενής, κατέκτησε μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας, τη Θεσσαλία, προσφέροντας θέσεις εργασίας και σε Γαλάτες μισθοφόρους – εξαιρετικοί σφαγείς αλλά τραγικά απαίδευτοι. Στη συνέχεια οραματίστηκε την κατάκτηση της Πελοποννήσου, λεηλάτησε με σύνεση τη γη των Λακεδαιμονίων, έφαγε τα μούτρα του στη Σπάρτη, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Στράφηκε στο Αργος για να ενισχύσει έναν εκ των δύο διεκδικητών της εξουσίας με πρόσθετο κίνητρο: Στην πόλη βρισκόταν ο μισητός του Μακεδών Αντίγονος Β΄ Γονατάς. Γέμισαν πτώματα οι δρόμοι, οι ελέφαντες της στρατιάς του αλλοφρόνησαν και αμνήμονες ποδοπάτησαν και τους χρήστες τους. Ο Πύρρος τραυματίστηκε, ευτυχώς ελαφρά, από ακόντιο, κι ετοιμάστηκε ν’ απαντήσει στον επιθετικό Αργείο. Τότε μια γερόντισσα, πετσί και κόκαλο, γύρω στα 45, βλέποντας το σκηνικό από ταράτσα, επιστρατεύοντας δύναμη καρδιάς μιας ζωής, άρπαξε ένα χοντρό κεραμίδι εκσφενδονίζοντάς το. Ο βασιλιάς έπεσε από το άλογό του και σωριάστηκε λιπόθυμος καταγής. Οταν συνήλθε, οι εχθροί τον αποκεφάλισαν· επαληθεύτηκαν έτσι οι προειδοποιήσεις διερμηνέων θεϊκών βουλήσεων: Βασιλέα, μη διαβείς τις συμπληγάδες των οιωνών και τις πύλες του Αργους. Η Ιστορία αδιαφόρησε για το τι απέγινε η γυναίκα, μάνα του Αργείου στρατιώτη, που άνοιξε τον δρόμο για την ύστατη ήττα άλλου ενός μεγάλου ηγέτη.