Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ευτελισμός και ντροπή για έναν τακτικό στρατό μιας πυρηνικής υπερδύναμης από το να δολοφονεί αμάχους και να λεηλατεί τις περιουσίες τους. Δηλαδή, να μετατρέπεται σε έναν στρατό ατάκτων και πλιατσικολόγων.
Οι σκηνές που είδε όλος ο πλανήτης από την ουκρανική πόλη Μπούτσα, με πτώματα πολιτών σωριασμένα στους δρόμους, προσβάλλουν τον πολιτισμό μας. Είναι ακατανόητο το μίσος –γιατί περί μίσους πρόκειται– που έχουν οι Ρώσοι στρατιώτες για τους Ουκρανούς τη στιγμή που πίστευαν ότι θα τους αντιμετωπίσουν ως απελευθερωτές. Εκτός, αν οφείλεται σε αυτή τη διάψευση της προσδοκίας. Στο ότι, δηλαδή, τους αντιμετωπίζουν ως εισβολείς και αμύνονται για την υπεράσπιση της πατρίδας τους.
Θυμάμαι, η δολοφονία Βιετναμέζων αμάχων στο Μι Λάι τον Μάρτιο του 1968, μόλις έγινε γνωστή –διότι στις δημοκρατίες σχεδόν τα πάντα έρχονται στο φως– τι αντιδράσεις προκάλεσε, πρώτα πρώτα, στην κοινωνία των ΗΠΑ και σε όλη την Ευρώπη. Αμφιβάλλω αν οι Ρώσοι πολίτες ενημερωθούν για τις «δραστηριότητες» των στρατευμάτων τους. Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς η ενημέρωση είναι φιλτραρισμένη και οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης ανύπαρκτες. Πριν από λίγες ημέρες σταμάτησε την έκδοσή της η εφημερίδα που εξέδιδε ο νομπελίστας Ντμίτρι Μουράτοφ, «Νόβαγια Γκαζέτα». Η σιωπή εξαχρειώνει την εξουσία.
Δεν γνωρίζουμε αν οι δολοφονίες αμάχων ήταν αποτέλεσμα μιας κεντρικής πολιτικής για την πρόκληση φόβου ή της δράσης μεμονωμένων μονάδων του ρωσικού στρατού. Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Προς το παρόν, είναι καταγεγραμμένη αυτή η πράξη των μαζικών δολοφονιών αμάχων ως έγκλημα πολέμου που διαπράχθηκε στον ευρωπαϊκό χώρο τον 21ο αιώνα.
Η Ρωσία μιλάει για προβοκάτσια που εντάσσεται στον πόλεμο της προπαγάνδας. Το γεγονός όμως ότι από την Μπούτσα, τον τόπο του εγκλήματος, είχαν μόλις αποχωρήσει δικές της στρατιωτικές δυνάμεις αποδυναμώνει αυτόν τον ισχυρισμό. Αλλωστε και οι μαζικοί βομβαρδισμοί αμάχων στη Μαριούπολη, στη Χερσώνα και στο Χάρκοβο, η ισοπέδωση του Γκρόζνι και του Χαλεπίου μαρτυρούν πως ο ρωσικός στρατός ελάχιστο σεβασμό δείχνει στις ζωές των αμάχων. Τους θεωρεί μέρος του πολεμικού τοπίου. Το ζητούμενο είναι τι περιθώρια έχει ο πολιτισμένος κόσμος για την τιμωρία των ενόχων.