Τάγμα Αζόφ ίσον νεοναζί. Ακόμη κι αν ο ομογενής που εμφανίζεται στην οθόνη αρχίζει τις συστάσεις από τον αγώνα του παππού του κατά των (αυθεντικών) ναζί, προσκρούει στη διάχυτη βεβαιότητα ότι ανήκει στη νεοναζιστική οργάνωση που βρήκε πεδίο δράσης στην πρώτη ρωσική εισβολή, πριν από οκτώ χρόνια.
Πώς «καλλιεργήθηκε» αυτή η βεβαιότητα; Πώς κατάφερε να προσπεράσει την εξέλιξη και την απορρόφηση του «Τάγματος» από τον επίσημο ουκρανικό στρατό; Πώς μας εφοδιάζει με την ικανότητα να απονέμουμε ταυτότητες και αναπέμπουμε αναθέματα; Οποιος παρακολουθεί την ψηφιακή σφαίρα τις τελευταίες εβδομάδες, δεν μπορεί παρά να ξέρει με ποιες μεθόδους σχηματίστηκαν αυτές οι βεβαιότητες.
Αλήθεια, όμως. Είχαμε δει για τον ίδιο τον πόλεμο τόσον αποτροπιασμό, όσον είδαμε να κατακλύζει τη δημόσια ζωή για τον μαχητή «Μιχαήλ»; Είχαν οι αγανακτισμένοι με το παραδιάγγελμα εξαπολύσει τόση αγανάκτηση για τα βομβαρδισμένα μαιευτήρια και τους εκτελεσμένους αμάχους; Είχαν προλάβει οι «ντροπιασμένοι», προτού ακούσουν για «Αζόφ», να ντραπούν για τα έδρανα που είχαν αφεθεί να χάσκουν κενά ανάμεσά τους;
Πολύ πριν ο Ζελένσκι εμφανιστεί, με τους συνοδούς του, στην οθόνη της Βουλής, είχαν εκδηλωθεί σημάδια τουλάχιστον αμφιθυμίας ως προς τη στάση της χώρας έναντι της ρωσικής εισβολής. Οι εκδηλώσεις αυτές δεν εκπορεύονταν μόνο από την ελάσσονα αντιπολίτευση – που, ούτως ή άλλως, είχε αποφασίσει να υιοθετήσει στάση εξομοίωσης του επιτιθέμενου με τον αμυνόμενο. Η αποστασιοποίηση είχε, αργά αλλά ηχηρά, εκδηλωθεί και από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά την ομιλία Ζελένσκι.
Ο Τσίπρας, που στην αρχή είχε δείξει ότι αντιστέκεται στις ροπές της αντιδυτικής κουλτούρας του κόμματός του, καταγγέλλει τώρα την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ως «δόγμα Παπάγου». Ο τομεάρχης Εξωτερικής Πολιτικής του Τσίπρα, Γιώργος Κατρούγκαλος, διασπά το εθνικό –και ευρωπαϊκό– μέτωπο ζητώντας «εξηγήσεις» για την απέλαση Ρώσων διπλωματών.
Η τροχιά που παίρνει ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ είχε αρχίσει, πριν από την ομιλία Ζελένσκι, να ακολουθεί τη γραμμή που εξέφραζαν χωρίς πολλές αναστολές μεσαία στελέχη και σύσσωμος ο φιλοσυριζαϊκός Τύπος. Το κόμμα ασφυκτιούσε στο ρεπερτόριο της «σκέτης» καταγγελίας του πολέμου. Το άκουσμα της λέξης «Αζόφ» στη Βουλή ήταν η ανακούφισή τους. Το πώμα που, επιτέλους, αποσφραγίστηκε.
Ετσι είχε γίνει και στην πανδημία. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο πρώτο κύμα χαμηλόφωνη. Γρήγορα φάνηκε ότι η στάση αυτή δεν ήταν προϊόν αυτοσυγκράτησης, αλλά αμηχανίας απέναντι στο κατακλυσμιαίο γεγονός. Μετά ήρθαν τα «εμβόλια που δεν υπάρχουν», τα σχολεία-υγειονομικές βόμβες, η ιβερμεκτίνη, οι «VIP Εντατικές».
Ετσι και τώρα: Μουδιασμένος στην αρχή από το βάρος του γεγονότος, ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει σιγά σιγά να παραδίδεται στις ροπές του. Είμαστε ακόμη στην αρχή.