«Οι απουσίες οι οποίες έχουν καταχωρισθεί ή θα καταχωρισθούν και δεν οφείλονται σε υπαιτιότητα των μαθητών/μαθητριών αλλά σε λόγους ανωτέρας βίας ή σχολικές δραστηριότητες, δεν θα προσμετρηθούν για τον χαρακτηρισμό της φοίτησης των μαθητών/μαθητριών από τον Σύλλογο Διδασκόντων κατά το σχολικό έτος 2021-22», λέει η εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας που έφθασε προ ημερών στα σχολεία.
Η εγκύκλιος εκδίδεται για δεύτερη συνεχή χρονιά. Λέγεται πως ουσιαστικά αφορά τους μαθητές που απουσίασαν για κάποιο λόγο ο οποίος σχετίζεται με τον κορωνοϊό. Ωστόσο καθώς εκδίδεται λίγο πριν από το τέλος του σχολικού έτους, αφήνει ορθάνοιχτο παράθυρο να γίνει κατάχρησή της από τους μαθητές που ξεπέρασαν το όριο απουσιών ετησίως (114).
Γιατί αυτό; Μα διότι δεν μπορεί ο μαθητής και ο γονιός του να αποδείξουν πως υπήρξε λόγος ανωτέρας βίας π.χ. τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο ώστε να διαγραφούν σήμερα –έξι μήνες μετά– οι απουσίες. Ακόμη χειρότερα: η εγκύκλιος δεν ορίζει τους λόγους που συνιστούν ανωτέρα βία. Ετσι, τούτες τις ημέρες μαθητές… θυμούνται κάποιες ασθένειές τους μικρής διάρκειας, και προσκομίζουν στους εκπαιδευτικούς ιατρικές βεβαιώσεις για να αποδείξουν την «ανωτέρα βία» της εγκυκλίου.
Από την άλλη, εκπαιδευτικοί μού αναφέρουν πως κάθε μέρα ακούν από τους μαθητές ουκ ολίγες ξεκαρδιστικές δικαιολογίες για τις (πρωινές) τους απουσίες : «δεν χτύπησε το ξυπνητήρι», «κλείστηκα στο ασανσέρ», «έπιασε λάστιχο τον πατέρα μου που με έφερνε στο σχολείο»…
Βεβαίως, η κατάχρηση της εγκυκλίου γίνεται κυρίως από υποψηφίους των Πανελλαδικών Εξετάσεων, οι οποίοι μετά το Πάσχα πηγαίνουν μόνο στα φροντιστήρια για τα τελευταία μαθήματα της προετοιμασίας τους, αλλά όχι στο σχολείο τους. Ολοι είναι συμμέτοχοι στην απαξίωση της σχολικής πράξης, και η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έρχεται τώρα να νομιμοποιήσει το «ελευθέρας» στις απουσίες των μαθητών.
Οι στρεβλώσεις της ελληνικής εκπαίδευσης δεν αντιμετωπίζονται με διακηρύξεις για πόλεμο δονκιχωτικής κοπής αλλά ούτε και από μονολιθικές πολιτικές που επενδύουν στη σύγκρουση για να δικαιωθούν στο (όποιο) ακροατήριό τους. Η εκπαίδευση απαιτεί συναίνεση με πολιτική πυγμή από προσωπικότητες, που δεν φοβούνται το πολιτικό κόστος.