Αποτελεί σημαντική ιδεολογική νίκη της Αριστεράς η πλήρης απαξίωση των εννοιών του νόμου και της τάξης. Πρόκειται για προτροπή άρνησης σεβασμού των νόμων, εφόσον δεν συμφωνούμε με το περιεχόμενό τους. Ουσιαστικά, αποτελεί την ιδεολογικοποίηση της ανυπακοής, ενός συνθήματος προσφιλούς στην Αριστερά. Γι’ αυτήν την κατάσταση, σοβαρές είναι οι ευθύνες των αστικών κομμάτων και των φιλελεύθερων διανοουμένων.
Τη δεκαετία του 1950, οι νικητές του Εμφυλίου πίστεψαν πως θα αντιμετώπιζαν αποτελεσματικά την ηττημένη Αριστερά μόνο με τη βία και τα διοικητικά μέτρα. Δεν θέλησαν να αντιπαρατεθούν μαζί της στο πεδίο των ιδεών, αν και διέθεταν πληθώρα καταξιωμένων διανοουμένων. Το μόνο που πέτυχαν ήταν να τη θυματοποιήσουν από τη μία πλευρά και να ευτελίσουν από την άλλη δύο αρχές που αποτελούν μέρος των θεμελίων όλων ανεξαιρέτως των κοινωνιών: τον σεβασμό των νόμων και την τήρηση της τάξης. Η καταχρηστική άσκηση βίας κατά της Αριστεράς την περίοδο 1950-1974 απονομιμοποίησε ηθικά το προνόμιο του κράτους να ασκεί αυτό αποκλειστικά τη βία, κάτι που είχε ολέθρια αποτελέσματα μετά τη Μεταπολίτευση.
Μια ολόκληρη γενιά ριζοσπαστικοποιήθηκε άναρχα μέσα σε λίγους μήνες, καθώς δεν βίωσε, λόγω της δικτατορίας, την αμφισβήτηση του ’68. Το καπάκι άνοιξε απότομα. Πίστεψαν το σύνθημα «στις 18, σοσιαλισμό», ενώ απέρριψαν συλλήβδην τα ιδεολογήματα της μετεμφυλιακής δημοκρατίας. Δεν υπήρξε απλώς απομυθοποίηση του νόμου και της τάξης, υπήρξε έμπρακτη περιφρόνησή τους. Επί σχεδόν σαράντα χρόνια, το ελληνικό κράτος και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, έχοντας ενοχικά σύνδρομα, αποδέχτηκαν, εν τοις πράγμασι, το σύνθημα της Αριστεράς «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», αποδέχθηκαν την επικράτηση της πλήρους ανομίας στα πανεπιστήμια, αποδέχτηκαν την ατιμωρησία των, εξ ιδεολογίας, παραβατών των νόμων. Αμήχανες όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης «τιμούσαν την Αριστερά και τους αγώνες της», χωρίς ποτέ να αναρωτηθούν ποιοι ήταν αυτοί οι αγώνες και εναντίον ποίου στρέφονταν.
Η κυβέρνηση σήμερα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ή θα υποκύψει στις κραυγές της ανομίας και θα υποχωρήσει ή θα συνεχίσει τις όποιες προσπάθειές της, για να εφαρμόζονται οι νόμοι και να τιμωρούνται οι παραβάτες. Ο πρώτος δρόμος είναι γνωστό πού οδήγησε.