Παραξενιές που ‘χουν και αυτοί οι Αμερικανοί! Διαταραγμένοι σκοτώνουν παιδάκια στα σχολεία και αυτοί σκέφτονται αν πρέπει να καταργήσουν το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα στην οπλοφορία. Πιτσιρικάδες 16, 17, 18 ετών μπουκάρουν πυροβολώντας σε μαζικούς χώρους, και αυτοί φοβούνται ότι κάθε περιορισμός στην αγορά επιθετικών τουφεκιών μπορεί να είναι η αρχή της απονεύρωσης του συντάγματός τους.
Ολα αυτά φαίνονται παράδοξα σε μια χώρα σαν τη δική μας, όπου λύσαμε το πρόβλημα της οπλοκατοχής με τον τυπικό ελληνικό τρόπο: έχουμε νόμους αλλά δεν τους εφαρμόζουμε. Η κατοχή και η χρήση όπλων τυπικώς απαγορεύονται, αλλά είδαμε και πολιτικούς να ρίχνουν στον αέρα, με –κατά τα άλλα, «απαγορευμένα»– όπλα. Στην Κρήτη η παράδοση επιτρέπει τις μπαλοθιές ακόμη και με καλάσνικοφ, σε αντίθεση με το Τέξας, όπου τιμωρείται η άσκοπη χρήση όπλων σε δημόσιο χώρο (Texas Civil Practice and Remedies Code, Sec. 125.0015).
Βεβαίως, για να πούμε και των Αμερικανών το δίκιο, όσο παράξενη φαντάζει σε εμάς η οπλοκατοχή, ειδικώς μετά όσα γίνονται, άλλο τόσο παράδοξο θα ακούγεται στον τυπικό Ρεπουμπλικανό το «ακαδημαϊκό άσυλο». Αν κάποιος κάτοικος των ΗΠΑ διάβαζε, για παράδειγμα, ότι έγινε κλοπή σε ΑΕΙ και (με βάση τον παλιό νόμο Γαβρόγλου) η αστυνομία έπρεπε να ζητήσει άδεια για να διερευνήσει το συμβάν, θα κουνούσε το κεφάλι του: «Τσκ, τσκ, τσκ! Μα, πώς την έχουν δει αυτοί οι Ελληνες;».
Ας σκεφτούμε τώρα έναν Αμερικανό να μαθαίνει ότι κουκουλοφόροι μπούκαραν με βαριοπούλες και γκρέμισαν τους τοίχους μιας υπό κατασκευή βιβλιοθήκης. Ξεπερνά το πρώτο σοκ· «μα τι πρόβλημα έχουν με τις βιβλιοθήκες, που μάλιστα είναι σε έλλειψη;». Διαβάζει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση συν τα λιμά αριστερά κόμματα, μαζί με διανοούμενους της χώρας, δεν οργίζονται για την καταστροφή, αλλά καταγγέλλουν την αστυνομία που πήγε να φυλάξει τα… μπετά. Βλέπει τις φωτογραφίες νέων με στειλιάρια και τον φερετζέ μιας κόκκινης σημαιούλας να επιτίθενται στα ΜΑΤ («για να σπάσουν τον κλοιό του αυταρχισμού», όπως σημειώνουν) και μετά να καταγγέλλουν την αστυνομία για χρήση βίας. «Τσκ, τσκ, τσκ! Είναι τρελοί αυτοί οι Ελληνες», θα έλεγε.
Τηρουμένων των αναλογιών, η οπλοκατοχή είναι σαν το άσυλο. Καλές ιδέες ελευθερίας που η ζωή τις στράβωσε. Και οι δύο έχουν ιστορία πίσω, την οποία επικαλούνται οι εκατέρωθεν αγωνιστές. Και οι δύο κουβαλούν τις μυθολογίες τους για «αντίσταση στο κράτος Λεβιάθαν», ή την ελευθερία του ροπαλοφόρου. «Κάτω τα ξερά σας από το άσυλο», λένε οι μεν, «θα σας δώσω το όπλο μου όταν μπορέσετε να το πάρετε από το παγωμένο (λόγω νεκρικής ακαμψίας) χέρι μου», λένε οι δε.