Είναι ο Καραμανλής καραμανλικός; «Καραμανλικός» όχι με την ιστορική έννοια, του συνεχιστή της εθναρχικής παράδοσης και του κλειδοκράτορα της παραταξιακής συνείδησης. «Καραμανλικός» με τη σημασία που του δίνουν όσοι χρησιμοποιούν τον όρο για να αυτοπροσδιοριστούν στην πολιτική αγορά του παρόντος. Ενσαρκώνει ο Καραμανλής τις προσδοκίες όσων δηλώνουν για χάρη του καραμανλικοί;
Την απάντηση δίνει το πολύχρωμο δείγμα του Μεγάρου Μουσικής. Αν είχε νόημα η ταμπέλα του «καραμανλικού», θα έπρεπε να ταξινομήσουμε κάτω από αυτήν τον Ευάγγελο Αντώναρο και τον Νίκο Δένδια· τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον Απόστολο Γκλέτσο· τον Αντώνη Σαμαρά και την Ντόρα Μπακογιάννη.
Η μόνη συνισταμένη του παρδαλού πλήθους ήταν η οικουμενική ευρυχωρία του πιο ανθεκτικού brand της Μεταπολίτευσης. Η αντοχή αυτή δεν έτυχε. Αν κατάφερε κάτι να οικονομήσει ο πρώην πρωθυπουργός, είναι το πολιτικό κεφάλαιο που κληρονόμησε. Δεν παρασύρθηκε ποτέ από τις παρορμήσεις των εκάστοτε χειροκροτητών του, και γι’ αυτό δεν κινδύνευσε να το σπαταλήσει, όπως σκόρπισαν το δικό τους κεφάλαιο οι επίγονοι του παπανδρεϊσμού.
Το πολύχρωμο ακροατήριο και ο καραμανλικός του Κιέβου.
Στον απόηχο των χειροκροτημάτων επιχειρείται (πάλι) η αντιπολιτευτική χρήση όσων είπε ο Καραμανλής. Οι χρήστες ξεχωρίζουν τη φράση του ότι «με εκπτώσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας δεν εξαγοράζεται η ειρήνη. Τέτοιες εκπτώσεις μεγαλώνουν τη βουλιμία και τον επεκτατισμό των γειτόνων». Πρόκειται για δόγμα που θα έκανε καραμανλικό και τον Ζελένσκι. Σε όσους τον θεωρούν πιόνι των ΗΠΑ και του ζητούν να μην παρατείνει τον πόλεμο, ο Ουκρανός πρόεδρος θα μπορούσε να απαντήσει με λογοκλοπή: «Εκπτώσεις στην ουκρανική κυριαρχία απλώς θα μεγάλωναν τη βουλιμία και τον επεκτατισμό του Πούτιν».
Ο πρώην πρωθυπουργός όμως δεν απευθυνόταν στο διεθνές κοινό. Απηύθυνε, λένε οι αυτόκλητοι ερμηνευτές του, μια προειδοποίηση προς την κυβέρνηση για το ποια θα πρέπει να είναι η κόκκινη γραμμή της στα ελληνοτουρκικά. Η αναφορά θα είχε όντως χαρακτήρα προειδοποίησης αν υπήρχε στον ορίζοντα έστω και ίχνος μιας ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης. Προς το παρόν υπάρχει μόνο ένας Ερντογάν που δεν θέλει να ακούει ούτε το όνομα Μητσοτάκης. Υπάρχει κυρίως η διπλωματική αλληλουχία που έφερε τον Ερντογάν σε αυτή τη θέση.
Ναι, η Δεξιά διχάζεται για τα εθνικά. Μόνο όμως όταν υπάρχει προοπτική συμβιβασμού – και, άρα, περιθώριο για πλειοδοσία εθνικοφροσύνης. Οχι όταν επικρατούν συνθήκες στοίχισης πίσω από τη σημαία.
Το αντιπολιτευτικό χρώμα του Μεγάρου δεν θα μπορούσε να εκπορεύεται τόσο από αυτά που ειπώθηκαν, όσο από την ίδια την εικόνα της πλατείας. Από τη συμπαράταξη της βαθιάς Ν.Δ. που λειτουργούσε σαν υπενθύμιση προς τον απόντα πρόεδρο. Θύμισε μια ήδη γνωστή και γόνιμη αναντιστοιχία: Το κόμμα χάρη στο οποίο κυβερνά δεν είναι το κόμμα διά του οποίου κυβερνά.