Δεν προκαλούν όλες οι συγκρούσεις φθορά. Υπάρχουν συγκρούσεις που, αν μπορείς να τις ελέγξεις, αποβαίνουν πολιτικά αναζωογονητικές. Η σύγκρουση που εκτυλίσσεται στο Βιολογικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου μοιάζει να είναι έτσι χορογραφημένη: Αμφότερες οι πλευρές τη συντηρούν, γιατί τρέφονται από αυτήν. Τα τάγματα με τις βερμούδες και τα κόκκινα φλάμπουρα έχουν λόγο ύπαρξης μόνο όσο βρίσκουν πρόχειρα τα ΜΑΤ. Και η κυβέρνηση επιβεβαιώνει μία από τις βασικές της επαγγελίες, βάζοντας τα ΜΑΤ να ψεκάζουν τα τάγματα μέσα στο campus. Win – win σύγκρουση; Οχι, ακριβώς.
Η σύγκρουση για τη σύγκρουση θα ήταν η βολική λύση για την κυβέρνηση, αν δεν είχε θετική εκπαιδευτική ατζέντα να προβάλει. Αν δεν είχε ήδη προωθήσει σημαντικές αλλαγές από τα προγράμματα των νηπιαγωγείων μέχρι την ελάχιστη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Αν δεν είχε ήδη θέσει σε διαβούλευση το νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που σπάει πολλά από τα στεγανά των Ιδρυμάτων, ανοίγοντάς τους δυνατότητες εξωστρέφειας.
Η χορογραφία της βίας, με τους 30 φοιτητές να εφορμούν μέρα παρά μέρα στους φυσητήρες της σταθμευμένης διμοιρίας, δεν είναι μόνο μια εικόνα αγρίως συκοφαντική για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Είναι και μια επικοινωνιακή ρουφήχτρα που απομυζά με την τηλεοπτική της δραματικότητα την εκπαιδευτική ατζέντα.
Το θέατρο της βίας και η μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ.
Πολιτικώς πιο ενδιαφέρουσα είναι η ενδονεοδημοκρατική σύγκρουση: Είναι η αντίδραση που προκαλεί ο νόμος Κεραμέως στην κλαδική φοιτητικού συνδικαλισμού της Ν.Δ. Το, μάλλον ανώδυνο, μέτρο της καθιέρωσης ενιαίου ψηφοδελτίου για την ανάδειξη των εκπροσώπων των φοιτητών χαλάει το πεδίο όπου μπορούν ακόμη να ασκούν επιρροή οι απονομιμοποιημένες φράξιες της αρχαϊκής μεταπολίτευσης. Φράξιες που αναπαράγουν τα στερεότυπα της αγελαίας «πολιτικοποίησης» είτε στην πελατειακή είτε στην μπαχαλογόνο εκδοχή τους.
Δεν είναι αναπάντεχο ότι τη δημόσια συζήτηση για το νομοσχέδιο τη μονοπωλούν οι φοιτητικές παρατάξεις και το μοντέλο διοίκησης που εισάγει η κυβερνητική πρόταση. Στη συζήτηση κυριαρχούν δηλαδή οι δύο άκρες του συνδικαλισμού – φοιτητικού και καθηγητικού.
Το σώμα του νόμου, που θεσπίζει όρους για να αποφεύγονται οι φωτογραφικές προκηρύξεις για διορισμό νέων διδασκόντων· που δίνει στους φοιτητές την ευχέρεια να δοκιμάζουν διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα· που καθιερώνει την αμειβόμενη άσκηση και τα βιομηχανικά διδακτορικά· που διευκολύνει τις σχολές να παρέχουν υπηρεσίες στην αγορά και την κοινωνία των πολιτών· όλες αυτές οι παρεμβάσεις στην όντως ακαδημαϊκή ζωή δεν βρίσκουν ακόμη χώρο στη δημόσια σφαίρα.
Ισως να είναι παρήγορη αυτή η σιωπή. Ισως δείχνει ότι για τις κανονικές μεταρρυθμίσεις έχει επικρατήσει πια, έστω και σιωπηρά, ομοφωνία.