«Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», «Eνας άνδρας και μια γυναίκα», «Ο φανφαρόνος». Ο Τρεντινιάν πέθανε στα 91 του, ήσυχος στο κρεβάτι του, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του. Και είναι η αλήθεια ότι όταν ακούς ότι ο Τρεντινιάν ήταν 91 ετών κάπως σου φαίνεται. Με κάτι τέτοια συνειδητοποιείς πως έχεις μεγαλώσει κι εσύ σχεδόν απαράδεκτα. Εμβληματική φυσιογνωμία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου μετά τον πόλεμο, ίσως το πιο χαρακτηριστικό μέταλλο φωνής, ο Τρεντινιάν συνδέθηκε και με τη δική μας ιστορία. Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο πατέρας μου, σ’ ένα από τα πρώτα ταξίδια μας στο Παρίσι, με είχε πάει να δω το «Ζ» σε μια αίθουσα απ’ αυτές που έκαναν το Παρίσι τον παράδεισο των κινηματογραφόφιλων; Eβρισκες τα πάντα, αρκεί να έψαχνες. Για χρόνια λοιπόν, εφηβεία, νεότητα, σπουδές και τέλος σπουδών, άκουγα το όνομα Σαρτζετάκης και εμφανιζόταν η εικόνα του Τρεντινιάν. «Oνομα, επώνυμο, επάγγελμα», ρωτούσε ο ανακριτής του «Ζ» τους διάφορους συνενόχους στη δολοφονία του Λαμπράκη. Hσαν γνωστοί, όμως ο ανακριτής εφάρμοζε τον τύπο των νόμων. Aψογος, έκανε τη δουλειά του. Κι ήταν αυτός ο ωραίος άνδρας που είχε προτείνει στην Ανούκ Εμέ να περάσουν τη νύχτα μαζί μετά το δείπνο στο «Eνας άνδρας και μια γυναίκα». Ωσπου ήρθε εκείνη η χρονιά, το 1985, όταν για πρώτη φορά βρέθηκα αντιμέτωπος με τον πραγματικό Σαρτζετάκη. Ο Γαβράς μάς είχε εξαπατήσει. Κι ο Τρεντινιάν ήταν συνένοχος. Ο Σαρτζετάκης δεν του έμοιαζε καθόλου.
Σκέφτομαι πολλές φορές ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως ταλαντούχος κυνικός, δεν θα είχε προτείνει τον Σαρτζετάκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας αν δεν είχε μεσολαβήσει ο Τρεντινιάν. «Ηρθε η ώρα να τους δείξω το πραγματικό πρόσωπο της δημοκρατίας τους», σκέφτηκε. «Η δημοκρατία τους δεν μοιάζει με τον Τρεντινιάν. Είναι φτυστή ο Σαρτζετάκης». Η αλήθεια είναι ότι έκτοτε, όποτε έβλεπα ταινία με τον Τρεντινιάν, αν και τον θαύμαζα ως ηθοποιό, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ ότι κάποτε με είχε εξαπατήσει. Ομως, θα μου πείτε, αυτή είναι η δύναμη του κινηματογράφου, της τέχνης γενικά. Μεταμορφώνει την ασχήμια της πραγματικότητας σε μαγεία.
Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορώ να τον απαλλάξω από τις πολιτικές ευθύνες του. Θα μου πείτε δεν φταίει αυτός. Ο Γαβράς τον έβαλε να παριστάνει τον Σαρτζετάκη. Κι ο ίδιος τον παράστησε όσο καλύτερα μπορούσε. Γιατί ήταν μεγάλος ηθοποιός ο Τρεντινιάν. Είχε τη στόφα του μεγάλου ηθοποιού, αυτή που αφήνει το αποτύπωμα της μορφής ή του τόνου της ομιλίας, ακόμη κι όταν η παράσταση έχει τελειώσει κι εσύ βιάζεσαι να προλάβεις το τελευταίο μετρό γιατί δεν έχεις λεφτά για ταξί.