Ανοιξε η περίοδος του πολιτικού Ωροσκοπίου. Θα μπορούσε να παρακολουθεί κανείς το ψείρισμα των εκλογικών σεναρίων με αστρολογική περιέργεια. Θα μπορούσε, αν αυτές οι μελλοντολογικές ενατενίσεις στο μικροπολιτικό στερέωμα δεν συνεπάγονταν πραγματικό, επίγειο χάος.
Παράδειγμα: Αν η ζωτική ανάγκη για τη χώρα είναι μια σταθερή κυβέρνηση, τότε γιατί να περιοριστούμε στις δύο εκλογές; Αν από τις δεύτερες κάλπες δεν προκύψει βιώσιμη κυβερνητική λύση μονοκομματικής πλειοψηφίας, τότε γιατί να μην πάμε και σε τρίτες κάλπες – να ψηφίζουμε μέχρι να βγούμε στο ξέφωτο της αυτοδυναμίας;
Οχι, λέει η Ντόρα Μπακογιάννη. Αν η Νέα Δημοκρατία δεν έχει περάσει τον πήχυ των 150 στις δεύτερες κάλπες, τότε θα αναζητήσει συνεργασία με –ποιον άλλον;– το ΠΑΣΟΚ. Ο Βελόπουλος κρίνεται –και σωστά– απρόσφορος για ορθολογική προσέγγιση. Τρίτες κάλπες θα ήταν υπερβολή.
Ομως, αν η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ είναι θεμιτή και εφικτή, τότε γιατί να μην επιχειρηθεί από την πρώτη εκλογή, με την απλή αναλογική; Τα νούμερα, πιθανότατα, θα βγαίνουν.
Γιατί να μπει η χώρα στο ρίσκο μιας, έστω και σύντομης, «υπηρεσιακής» ακυβερνησίας, αν υπάρχουν δύο κόμματα με ικανή κοινοβουλευτική δύναμη, πρόσφατο βίωμα πρότερης συνεργασίας και ιδεολογική συνάφεια, ώστε να εξασφαλίσουν από την αρχή βιώσιμη διακυβέρνηση;
Γιατί να σταματήσουμε στις δύο κάλπες;
Η κατηγορηματικότητα με την οποία η Μπακογιάννη –και όχι μόνο– απορρίπτει το ενδεχόμενο τρίτης κάλπης συνιστά έμμεση αποδοχή ότι η αυτοδυναμία δεν είναι μονόδρομος. Συνιστά ομολογία ότι η προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να δοκιμαστεί από την αρχή.
Μπορεί να μην είναι έτσι. Μπορεί η συνεννόηση με την ανδρουλακική εκδοχή του ΠΑΣΟΚ να είναι ανέφικτη – επειδή ο πρόεδρός του θεωρεί ως κομματική αυτοκτονία το να χαρίσει στον ΣΥΡΙΖΑ το μονοπώλιο της αντιπολίτευσης. Οταν όμως στα στελέχη της Ν.Δ. παρουσιάζουν ως πιθανή την επανασύνδεση με τον παλιό τους εταίρο, νερώνουν το δίλημμα της πάση θυσία αυτοδυναμίας.
Για να είναι συνεπής η στρατηγική του «Ν.Δ. ή ακυβερνησία», θα πρέπει να αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο και της τρίτης κάλπης. Δεν ακούγεται ελκυστικό, αλλά η στρατηγική αυτή δεν βασίζεται στη γοητεία. Βασίζεται στον φόβο.
Βασίζεται στην ικανότητα της Ν.Δ. να υποβάλει στη μεσαία τάξη την πεποίθηση ότι κάθε εναλλακτική στην αυτοδυναμία της σημαίνει περιπέτεια. Οχι ολίγον ή περίπου ταραχή. Βαριά περιπέτεια. Πολιτική κρίση μέσα στις κρίσεις – στην οποία η ίδια προβάλλει ως μόνη διέξοδος.
Αν η Ν.Δ. διεκδικεί την αποκλειστικότητα της περιλάλητης «κυβερνησιμότητας», έχει έναν τρόπο να αποφύγει τον εφιάλτη της τρίτης κάλπης: να τον επικαλείται ως πιθανό.