Προσπαθώ να μπω στο μυαλό αυτών των τύπων που έσπασαν την αναθηματική πλάκα των νεκρών της Μαρφίν. Επειδή κάθε φορά που αναφέρονται ως «νεκροί», χωρίς τα ονόματά τους, είναι σαν η μνήμη να τους ξανασκοτώνει, θυμίζω τα ονόματά τους: Αγγελική Παπαθανασοπούλου, Παρασκευή Ζούλια και Επαμεινώνδας Τσάκαλης. Τρεις νέοι εργαζόμενοι, οι οποίοι κάηκαν ζωντανοί από αδίστακτους δολοφόνους που παρίσταναν τους «αγανακτισμένους» πολίτες. Το έγκλημα έγινε τον Μάιο του 2010. Δώδεκα χρόνια αργότερα, οι αυτουργοί, φυσικοί και ηθικοί, δεν έχουν ταυτοποιηθεί. Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα είναι μια διαφορετική χώρα. Τότε οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής γάβγιζαν χωρίς λουρί σε ό,τι μύριζε δημοκρατία. Σήμερα το κόμμα τους, το πρώτο νεοναζιστικό κόμμα της Ευρώπης που βρήκε θέση σε Κοινοβούλιο, έχει κηρυχθεί εγκληματική οργάνωση και οι ίδιοι είναι στη φυλακή. Δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα, ο οποίος έχει αναγορευθεί σε σύμβολο της δημοκρατίας. Κι αν ο Παύλος Φύσσας είναι σύμβολο της δημοκρατίας, τότε τι είναι αυτά τα τρία νέα παιδιά που δολοφονήθηκαν στο υποκατάστημα της Μαρφίν; Τρεις άτυχοι νέοι που βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή; Οπως ο Αξαρλιάν;
Γιατί δεν έχω δει σε κανέναν τοίχο τα ονόματά τους, όπως έχω δει το όνομα του Φύσσα; Μια αναμνηστική πλάκα τούς αφιέρωσε η πολιτεία και προχθές κάποιοι πήγαν και την έσπασαν. Ε, ναι, όπως είπα στην αρχή, προσπαθώ να μπω στο μυαλό τους. Τους φαντάζομαι κρυμμένους στην ερημιά της Σταδίου τη νύχτα, όπως οι κουκουλοφόροι δολοφόνοι, να σπάνε με κάποιο εργαλείο το μάρμαρο. Δεν είναι δύσκολο. Η ίδια δειλία με τους δολοφόνους των τριών παιδιών, που κρύφτηκαν μέσα στο «αγριεμένο πλήθος». Το δύσκολο είναι να καταλάβεις πώς σκέφτονται. Σπάνε την πλάκα επειδή θέλουν να σβήσουν ό,τι ίχνος μάς θυμίζει το έγκλημα της ημέρας εκείνης; Ή μήπως επειδή πιστεύουν ότι δεν πρέπει να το θυμόμαστε ως έγκλημα, αλλά ως πράξη επαναστατική; Χωρίς, εννοείται, να αποκλείω την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ ή χόρτου, η οποία ξέσπασε στο χέρι με τη βαριοπούλα.
Λυπάμαι, αλλά όλα αυτά είναι, αν όχι λεπτομέρειες, προφάσεις εν αμαρτίαις. Και η αμαρτία είναι ότι, δώδεκα χρόνια μετά, δεν έχουμε μάθει ακόμη ποιοι είναι οι εγκληματίες της Μαρφίν. Ποιοι προγραμμάτισαν τη δολοφονία και ποιοι την εκτέλεσαν. Οι δολοφόνοι του Ζακ Κωστόπουλου δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Οι δολοφόνοι της Μαρφίν παραμένουν άγνωστοι. Και επειδή παραμένουν άγνωστοι κάποιοι, ενδεχομένως και οι ίδιοι θεωρούν ότι μπορούν να βεβηλώνουν το μνημείο των θυμάτων τους. Σκέφτηκαν, πολύ απλά: «Ας το σπάσουμε. Ούτως ή άλλως, δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτε».