Το περασμένο Σάββατο, ο Ηλίας Νικολακόπουλος διέσχιζε την οδό Υπερείδου στην Πλάκα, όταν σταμάτησε για να χαιρετήσει εγκάρδια έναν παλιό του γνώριμο, τον ιστορικό Τάσο Σακελλαρόπουλο. Ηταν χαμογελαστός και με την καλή κουβέντα – πάντα. «Εχουν πει ότι αυτή ήταν η λογική του επαγγελματία που ψάχνει για πελάτες, όμως δεν ισχύει αυτό. Η νηφαλιότητά του, η θετική του ματιά», λέει ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, «ήταν ο ψυχισμός του, ήταν μια βαθιά εδραιωμένη πεποίθησή του». Εξι ημέρες μετά, ο Ηλίας Νικολακόπουλος δεν υπάρχει πια…
Αυτός ο ευφυής μαθηματικός που έγινε κοινωνιολόγος των εκλογών, μπορούσε από μνήμης να απαριθμήσει υποψηφίους και εκλεγμένους Ελληνες πολιτευτές του 19ου και του 20ού αιώνα, όπως και τις μετακινήσεις όλων των βουλευτών. Στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν, ο Ηλίας Νικολακόπουλος θα λείψει πολύ. Αλλά αυτό ίσως να είναι το λιγότερο. Εξάλλου, οι μονίμως δυσκοίλιοι μπορεί να υπενθυμίσουν πώς την «πάτησε» το 2000 όταν πρόωρα ανακήρυξε νικητή των εκλογών τότε τον Κώστα Καραμανλή, ενώ το «ματς» το γύρισε τελικώς ο Κώστας Σημίτης. Ομως μονάχα οι πεθαμένοι δεν κάνουνε ποτέ λάθη. Οχι, αυτό που κυρίως θα λείψει είναι αυτό που αναζητούσε ο ίδιος με ακλόνητη συνέπεια: μια Αριστερά όχι της ρήξης, αλλά της σύνθεσης. Δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε βιογράφος του Ηλία Ηλιού εξάλλου. Αυτό έδειχνε να τον ενδιαφέρει: να εκφραστεί η κοινωνική δυναμική της Αριστεράς σε μεγάλα πολιτικά σχήματα, μακριά από την πόλωση και την περιχαράκωση. Εκείνο το Σάββατο του θύμισα ότι την επομένη θα φιλοξενούσε η «Κ» συνέντευξή του ως ενός εκ των επιμελητών του «Ιστορικού Λεξικού Ελληνικών Κοινοβουλευτικών Κομμάτων (1844-1967)», έργο του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών μέσω του Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών.
Ηταν, όπως δυστυχώς αποδείχθηκε, η τελευταία του συνέντευξη (στον Σάκη Ιωαννίδη), στην οποία διαφαινόταν η ευρεία εποπτεία που είχε στον τομέα του, όπως επίσης πόσο αναδείκνυε τη δημοκρατική παράδοση που έχει αυτή η χώρα. «Αν υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τα μικρά και μεγαλύτερα κόμματα του χθες με τα κόμματα του σήμερα, παρά τις παθογένειές τους, είναι μια διαχρονική παράδοση στη δημοκρατία και στην εκλογική διαδικασία. Μπορεί να είχαμε αποχές των βενιζελικών ή των αντιβενιζελικών, αλλά γίνονταν εκλογές, μπορεί να είχαμε εμφύλιο πόλεμο, αλλά το ’50 έγιναν εκλογές και το ’51 με τη συμμετοχή της ΕΔΑ. Αυτή η διάρκεια της δημοκρατικής λειτουργίας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που αναδεικνύονται στην ελληνική πολιτική ιστορία».