Η είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων. Πριν από δύο ημέρες έβαλε τέλος στη ζωή του ένας από τους επιζώντες της τραγωδίας των Τεμπών. Ηταν 35 ετών.
Το τρομερό δυστύχημα συνέβη το 2003. Ενα τουριστικό λεωφορείο με μαθητές της Α΄ Λυκείου επέστρεφε στο Μακροχώρι Ημαθίας από την Αθήνα.
Προσπαθώ για λίγο να φανταστώ τι θα γινόταν μέσα στο λεωφορείο. Γέλια, πειράγματα, μουσικές. Για πολλούς θα ήταν η πρώτη φορά μακριά από το σπίτι. Στην Αθήνα μπορεί να πήγαν στα μουσεία, στην Ακρόπολη, να περπάτησαν και να ξενύχτησαν, να ερωτεύτηκαν και να αντάλλαξαν τα πρώτα τους φιλιά. Κάποιοι μπορεί να σκέφτηκαν ότι θα επέστρεφαν στην πρωτεύουσα για σπουδές και μετά ποιος ξέρει. Πήραν το λεωφορείο της επιστροφής με μια γεύση της ζωής που έπρεπε να τους περιμένει.
Στα μέσα της διαδρομής συνέβη το μοιραίο. Μια νταλίκα από το αντίθετο ρεύμα έχασε τον έλεγχο. Τα νοβοπάν που κουβαλούσε πέρασαν μέσα από τα τζάμια του λεωφορείου και καρφώθηκαν πάνω στα παιδιά. «Σαν λεπίδια». Αυτή η φράση επαναλαμβανόταν στα δελτία ειδήσεων της εποχής. Μια φράση και μια εικόνα που παγώνει το αίμα.
Εκείνη την ημέρα σκοτώθηκαν 21 μαθητές. Πόσο αβάσταχτο να χάνει ο γονιός το παιδί του. Μετά, όπως συνήθως συμβαίνει, ξεκίνησαν οι συζητήσεις και οι αναλύσεις για τα φορτηγά και τα λάστιχά τους, τις πολλές ώρες των οδηγών στο τιμόνι, τους ταχογράφους.
Κάτι ξεχάστηκε όμως. Τα παιδιά που επέζησαν. Πώς βίωσαν αυτή την τραγωδία; Αραγε ξυπνούσαν τα βράδια με εφιάλτες; Ξαναζούσαν εκείνες τις στιγμές; Πόσο βαθιά ήταν η πληγή που άνοιξε μέσα τους;
Οι μαρτυρίες για τον 35χρονο που αυτοκτόνησε μιλούν για έναν άνθρωπο που έμοιαζε να είχε μείνει για πάντα σε εκείνες τις στιγμές. Μια ψυχή παγωμένη στον χρόνο, στοιχειωμένη ίσως με την ενοχή της επιβίωσης. Εχει ξανασυμβεί. Θα το έχετε ακούσει για τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος, του Βιετνάμ, σφοδρών και τραυματικών γεγονότων.
Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να παρατηρήσουμε εδώ είναι πως τα ψυχικά τραύματα δεν κλείνουν από μόνα τους. Οι πληγές χρειάζονται φροντίδα. Οι μαθητές έγιναν τώρα 22. Ας γίνει η μνήμη του 35χρονου Ανέστη μια αφορμή για να μιλήσουμε ξανά για την ψυχική υγεία. Πολλές φορές όλα κρέμονται από μια κλωστή.
