Αν υπήρχε ένα συμπέρασμα από τη ρετρό κοινοβουλευτική αναμέτρηση της Τετάρτης, ήταν ότι η περιλάλητη «τοξικότητα» δεν είναι τελικά και πολύ τοξική. Η αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να ανεβάσει τα γράδα του λόγου της σε αντιμνημονιακά επίπεδα. Ο Τσίπρας δεν κουράζεται να φωνάζει ότι ο Μητσοτάκης είναι «εφιάλτης». Ωστόσο, ο αντίλαλος της τοξικής φωνής δεν περνάει τους τοίχους του βουλευτηρίου. Δεν διαχέεται έξω από την περίμετρο της ψηφιακής πολιτικοδημοσιογραφικής σφαίρας.
Η διαπίστωση δεν οφείλεται μόνο σε γενική πολιτική όσφρηση. Φαίνεται, λένε, και στις μετρήσεις. Φαίνεται ότι, όποιο αντιπολιτευτικό μέταλλο κι αν έχει δοκιμαστεί, δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να κλονίσει τους συσχετισμούς που αποτυπώθηκαν στην κάλπη πριν από τρία χρόνια. Ο δείκτης της καταλληλότητας για την πρωθυπουργία είναι απλώς ο πιο χαρακτηριστικός της διαφοράς που εξακολουθεί να χωρίζει τον πρώτο από τον δεύτερο.
Το συμπέρασμα της δημοσκοπικής συγκομιδής του τελευταίου διαστήματος ήταν ότι ο Μητσοτάκης δεν απειλείται από τον αντίπαλό του – που ολοκλήρωσε τις πρωτοβουλίες ανασύνταξης του χώρου του χωρίς να καταφέρει να αλλάξει την εικόνα. Ο Μητσοτάκης απειλείται από το ενδεχόμενο να αναγκαστεί να πάρει το φθινόπωρο αποφάσεις «μνημονιακού» πόνου – αποφάσεις για να περιορίσει τις συνέπειες ενός ενεργειακού κραχ, που θα τον ταυτίσουν με ένα κοινωνικό σοκ.
Θα μπορούσε να δραπετεύσει από τον κίνδυνο αυτής της φθοράς. Θα μπορούσε να κάνει τις εκλογές το φθινόπωρο, διαφυλάσσοντας τα δημοσκοπικά του κεκτημένα. Λένε ότι κινήθηκε από την πεποίθηση ότι δεν έχει ανταγωνισμό. Οτι στο τέλος δεν μπορεί παρά να τον ευνοήσει το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας». Δεν τον οδηγεί στην εξάντληση της τετραετίας η βούληση για την καθιέρωση μιας νέας θεσμικής κουλτούρας. Τον οδηγεί ο υπολογισμός του ξέπνοου κομματικού ανταγωνισμού.
Ζυγίζοντας εκλογικά και εθνικά ρίσκα.
Ομως, εδώ το θεσμικώς δέον δεν αντιφάσκει με το κομματικό συμφέρον. Αν έχουν δίκιο όσοι βλέπουν την –πρωτοφανή στη Μεταπολίτευση– αντοχή της κυβέρνησης, το δίλημμα του Μητσοτάκη δεν ήταν και τόσο δίλημμα.
Ανεξάρτητα από το τι συμφέρει τον ίδιο, για την αντιμετώπιση του επικείμενου «ρωσικού» χειμώνα το ενδεδειγμένο όχημα είναι μια μονοκομματική κυβέρνηση με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το εγχείρημα των πρόωρων θα άφηνε ξυλάρμενη τη χώρα για τουλάχιστον δύο μήνες.
Ανεξάρτητα από το αν έχει ο ίδιος δίκιο που το πιστεύει, είναι μάλλον πιο ασφαλής λύση να οδηγεί κάποιος που αισθάνεται ότι τον απειλούν μόνο τα γεγονότα.
Το ρίσκο της εξάντλησης της τετραετίας είναι ρίσκο του Μητσοτάκη. Το ρίσκο των πρόωρων θα ήταν ρίσκο για τη χώρα. Εκείνος πήρε την απόφαση να μην της το μετακυλίσει.