«Σε ψάχνει μια κυρία», μου είπαν από το τηλεφωνικό κέντρο. «Πέθανε το σκυλάκι της χθες και χρειάζεται τη βοήθειά σου για να υιοθετήσει άλλο. Σήμερα κιόλας. Δεν θέλει να περιμένει λεπτό…». Δεν κατάφερα να τη βρω στο τηλέφωνο που άφησε. Ελπίζω να διαβάσει αυτές τις αράδες.
To πένθος για κάθε απώλειά μας πρέπει να το βιώνουμε. Δεν το λέω κουνώντας το δάχτυλο και εκ του ασφαλούς, το έχω νιώσει μέχρι το μεδούλι. Αν το θάψουμε γρήγορα για να μην πονέσουμε, θα μείνει μέσα μας και θα πετρώσει, θα βαραίνει ολοένα και περισσότερο. Επίσης, γιατί υιοθετούμε, άραγε, ζώα; Για να δώσουμε αγάπη ή, κυρίως, για να πάρουμε; Για να τα σώσουμε ή για να μας σώσουν εκείνα;
Αυτές τις μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος χωρίς τη Ρίνα. Θυμάμαι τη μυρωδιά της, την αφή του τριχώματός της, κάθε «νιάου» της –τρυφερό, επίμονο, θυμωμένο, παρακλητικό– ανάλογα με την περίσταση, την αφοσίωση στο γέρικο βλέμμα της. Είναι σαν να ακούω τα βήματά της πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Νομίζω ότι θα τη δω να έρχεται προς το μέρος μου, την ώρα που δουλεύω στο γραφείο μου, να περιμένει υπομονετικά να την πάρω αγκαλιά και να την ακουμπήσω δίπλα στο λάπτοπ (η αγαπημένη της θέση).
Μου λείπει πολύ αλλά τώρα πια, έπειτα από τόσους αποχωρισμούς, το ξέρω καλά: τα ζώα με τα οποία έχουμε συμβιώσει δεν αντικαθίστανται. Κι είναι λάθος να πιστέψουμε ότι το επόμενο θα έχει τις αρετές του προηγούμενου. Καθένα είναι διαφορετικό. Το ίδιο δεν συμβαίνει, άλλωστε, και με τους ανθρώπους; Ετσι, το κενό που αφήνουν μένει απλήρωτο· στην πραγματικότητα ποτέ δεν πρόκειται να καλυφθεί. Υπάρχει, όμως, η δυνατότητα να αξιοποιηθεί, αν το θελήσουμε και το προσπαθήσουμε. Μπορεί να γίνει γόνιμο «χωράφι» για να φυτρώσει κι άλλη αγάπη, για κάποιο άλλο πλάσμα.
Η Φλέρι δεν μοιάζει σε τίποτα με τη Ρίνα. Την υιοθέτησα όταν αισθάνθηκα έτοιμη, όχι για να ξεπεράσω την απώλεια εκείνης, αλλά για να προσπαθήσω να δείξω σε ένα ακόμα αδεσποτάκι την καλή πλευρά των ανθρώπων. Ηταν τρία χρόνια σε καταφύγιο, στα αζήτητα. Εδώ και έξι μήνες στο σπίτι μας, στο σπίτι της, το βλέμμα της αλλάζει, γλυκαίνει μέρα με τη μέρα. Νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο «μνημόσυνο» για όλες τις άλλες γάτες που πέρασαν από τη ζωή μου και την μπόλιασαν με την αγάπη τους…