Το ζήτημα δεν είναι, βεβαίως, ιδεολογικό. Το να ρωτάς αν είναι κάποιος υπέρ ή κατά των ψηφιακών εφαρμογών που κάνουν τη ζωή του πολίτη πιο εύκολη, είναι σαν να ρωτάς αν είναι υπέρ ή κατά του καθαρού αέρα.
Υπ’ αυτή την έννοια, ο Κυριάκος Πιερρακάκης έχει χωρίς προσπάθεια ευνοϊκό αέρα στα πανιά του. Η ευρεία συναίνεση (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) που συγκέντρωσε το νομοσχέδιό του στη Βουλή πιστοποιεί τον αν-ιδεολογικό χαρακτήρα του αντικειμένου του. Δεν έχει νόημα να καταψηφίζεις τις «αναδυόμενες τεχνολογίες» – όπως τις ονόμαζε, με επιτελικό λυρισμό, ο τίτλος του νομοσχεδίου. Πολύ λιγότερο έχει νόημα να αντιπολιτεύεσαι το ακαταμάχητο εφέ των ψηφιακών ταυτοτήτων και των άυλων διπλωμάτων οδήγησης.
Ο Πιερρακάκης μοιάζει έτσι να οφείλει την καλή του μοίρα στο χαρτοφυλάκιό του, που τον προωθεί όσο το προωθεί κι εκείνος. Υπάρχει όμως τέτοια μοίρα; Κι αν υπάρχει, τότε γιατί τσιγκουνεύτηκε την ευεργετική της ώθηση στον προκάτοχό του;
Εχοντας, παρά την ηλικία του, την παλιομοδίτικη συνήθεια να μιλάει με τσιτάτα, ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης αναμασά το ρητό που λέει ότι «το μέλλον ή το σχεδιάζεις ή το υφίστασαι». Επίμονος κηπουρός του μέλλοντός του, ο Πιερρακάκης δεν επαναπαύτηκε στον μη ιδεολογικό χαρακτήρα του αντικειμένου του. Το αντίθετο. Αφησε το αντικείμενο να του υπαγορεύσει τον τρόπο που θα πολιτευθεί.
Οταν η τεχνολογία γίνεται ιδεολογία.
Η τεχνολογία είναι η ιδεολογία του. Για να δικτυώσει τα υπουργεία έπρεπε ο ίδιος –ως εξωκοινοβουλευτικός και πασοκογενής νεοφώτιστος– να μπορέσει να δικτυωθεί με τους υπουργούς της Ν.Δ. Για να «τρέξει» τις εφαρμογές, έπρεπε να τιθασεύσει τη φύση του πολιτικού ζώου και να συγκροτήσει τεχνοκρατικά την ομάδα του – παράλληλα με τον μηχανισμό του πολιτικού του γραφείου. Για να εκμαιεύσει τις διακομματικές πλειοψηφίες, έπρεπε να νομοθετήσει «λογισμικά» – να εκτελέσει έναν κοινοβουλευτικό προγραμματισμό, αδιάφορο για την προέλευση των στοιχείων (βλ. και τροπολογιών) που χρειάζεται να ενσωματώσει· αδιάβροχο στις εκτός θέματος αντιπαραθέσεις.
Η τεχνολογία γίνεται ιδεολογία –κώδικας, δηλαδή, πολιτικών και πολιτισμικών αξιών– όταν την επιστρατεύεις με σχέδιο. Ετσι, με μια αλυσίδα αντιγραφειοκρατικών ευρεσιτεχνιών, ο Πιερρακάκης δεν συγκέντρωσε απλώς πολιτικό κεφάλαιο για τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Σφράγισε και την ταυτότητα της μητσοτακικής διακυβέρνησης – συντελώντας στα διαπιστευτήρια προοδευτισμού (κάποτε θα λέγαμε «εκσυγχρονισμού») που διεκδικεί για τον εαυτό της.
Η θέση του εκπροσώπου προεκλογικής καμπάνιας, που ετοιμάζεται για εκείνον, αρμόζει και δεν αρμόζει σε αυτή την προϋπηρεσία. Αρμόζει, γιατί συνέβαλε καίρια στη φυσιογνωμία του πολιτικού προϊόντος που θα κληθεί να εκπροσωπήσει.
Δεν αρμόζει, γιατί στην πρώτη γραμμή του προεκλογικού σπαραγμού, η άγρια πραγματικότητα θα πάρει την εκδίκησή της από το metaverse.