Σε αυτό που διαφέρουν πρωτίστως οι πραξικοπηματίες από τους τρομοκράτες είναι η αποτελεσματικότητά τους. Οι πρώτοι, επειδή χρησιμοποιούν καθολική βία, συνήθως πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Η βία των δεύτερων, ακόμη κι όταν είναι μαζική, πάντα υπολείπεται εκείνης που απαιτείται για την αλλαγή του πολιτεύματος, που είναι ο στόχος τους.
Κατά τα άλλα, σε καθεστώς δημοκρατίας και οι μεν και οι δε επιχειρούν βιαίως την ανατροπή της θέλησης της πλειοψηφίας. Και οι μεν και οι δε έχουν «οράματα και θάματα» για τη γούνα μας, τα οποία εμείς (οι πολλοί) δεν κατανοούμε και πρέπει με άγριο τρόπο να μας τα επιβάλουν. Φαντάζονται μια ελληνοχριστιανική, φασιστική, ισλαμική, κομμουνιστική, ενάρετη, ναζιστική κ.λπ. κοινωνία, που θα φέρει καθολική ευτυχία. Συνεπώς το τίμημα της βίας, που θα πληρώσει ο λαός κατά το μεταβατικό στάδιο, είναι ελάχιστο μπροστά στον «παράδεισο» που μας περιμένει.
Μπαρμπούτσαλα! Το θέμα όμως είναι πως ουδείς ζήτησε «να τεθεί το ζήτημα μιας γενναίας ιστορικής εκκαθάρισης εκκρεμοτήτων που ανήκουν πλέον στο παρελθόν» με την πρόωρη αποφυλάκιση των χουντικών, όπως ζήτησε ο κ. Αντώνης Λιάκος, για καταδικασθέντες «όπως ο Μιχαηλίδης ή ο Ρωμανός ή άλλοι και άλλες, πριν από αυτούς και μετά από αυτούς, που διέπραξαν ποινικά αδικήματα με πολιτικά κίνητρα» (Facebook, 30.7.2022). Μόνο ο Ανδρέας Λεντάκης έθεσε ζήτημα απελευθέρωσης των πραξικοπηματιών, όταν αυτοί ήταν 85 χρόνων, διότι όπως είπε στη Βουλή, «η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από μερικούς υπερήλικες, ούτε είναι εκδικητική».
Να σημειώσουμε επίσης ότι η δημοκρατική πολιτεία δεν έχει εκκρεμότητες ούτε με τον κ. Γιάννη Μιχαηλίδη, που λήστευε τράπεζες διότι (λέει) αγαπούσε την αταξική κοινωνία, ούτε με τον κ. Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, που σκότωσε τη σύζυγό του στα Γλυκά Νερά διότι (λέει) την αγαπούσε, γενικώς. Ούτε είναι εκδικητική, παρόλο που φουντώνουν οι φωνές από τα κάτω ότι πρέπει να γίνει. Απόδειξη αυτού είναι ότι τα ισόβια δεν είναι ισόβια (οι περισσότεροι τρομοκράτες της προηγούμενης γενιάς αποφυλακίστηκαν με ευεργετικές διατάξεις), ο δε κ. Μιχαηλίδης πριν δραπετεύσει εξέτιε την ποινή του σε αγροτικές φυλακές.
Το «εκδικητικό κράτος» είναι κάτι σαν «νεοφιλελευθερισμός» της ελληνικής οικονομίας, στην οποία το κράτος παράγει το 55% του ΑΕΠ: μια φανταστική κατασκευή για να χωρέσει η θεωρία στην ελληνική πραγματικότητα και για να ‘χουν κάτι για να πορεύονται οι σύντροφοι. Και μεταξύ μας, τώρα: για να είναι εκδικητικό ένα κράτος πρέπει να είναι κατ’ αρχάς οργανωμένο. Συνεπώς, πόσο εκδικητικό μπορεί να είναι ένα κράτος όταν δεν μπορεί να βγάλει ούτε μία σύνταξη στην ώρα της;