Να λοιπόν ένας ακόμη Αύγουστος, που η ρημάδα η διεθνής επικαιρότητα, ειρωνευόμενη εκείνο τον παλιό (και επίσης ειρωνικό για να είμαστε δίκαιοι) αφορισμό περί απουσίας ειδήσεων τον μήνα των σύκων και των σταφυλιών, αδιαφορώντας επίσης για ατομικές προσδοκίες βαθιάς ηρεμίας και χαλάρωσης, μοιάζει με τα καμώματά της να προκαλεί συμπτώματα υπαρξιακής αγωνίας: παράλληλα με τον πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη, στρατιωτικά γυμνάσια πραγματοποιούνται στις θάλασσες της νότιας Κίνας, συγκρούσεις αναζωπυρώνονται νοτίως του Καυκάσου, γειτονικές σχέσεις επιδεινώνονται στην Ανατολική Μεσόγειο.
Κάθε φορά που κάποια νέα ένταση μαίνεται ή επαπειλείται, έρχονται στον νου δύο περιστατικά, καταγεγραμμένα εν καιρώ πολέμου μεν, του Πρώτου Παγκοσμίου συγκεκριμένα, αλλά διόλου πολεμικής φύσεως. Τα συναντά κανείς στο εξαιρετικό «Η πτώση των Οθωμανών. Ο Μεγάλος Πόλεμος στη Μέση Ανατολή, 1914-1920» (εκδ. Αλεξάνδρεια) του Αμερικανού ιστορικού Γιουτζίν Ρόγκαν και διασώθηκαν από τον αιδεσιμότατο Χάρολντ Σπούνερ, ο οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας των Βρετανών, ενώ εκείνοι πολιορκούνταν από τους Οθωμανούς στην πόλη Κουτ αλ-Ιμάρα, νοτιοανατολικά της Βαγδάτης, από τον Δεκέμβριο του 1915 έως τον Απρίλιο του 1916.
Καθώς εκείνη η πολιορκία διαρκούσε πολύ, μας μεταφέρει ο Ρόγκαν με τη βοήθεια του ημερολογίου του Σπούνερ, οι αντίπαλοι χαλάρωναν ενίοτε τις εχθροπραξίες. Μια μέρα, τέλη του Ιανουαρίου του ’16, ύστερα από δυνατή βροχή, οι Βρετανοί βγήκαν ξυλιασμένοι από τα χαρακώματά τους και, ξεχνώντας την τουρκική απειλή, άρχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο για να ζεσταθούν. Οι Τούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές ενδιαφέρθηκαν για το παιχνίδι, κατέβασαν τα όπλα και το παρακολούθησαν μέχρι τέλους.
Το δεύτερο περιστατικό ας παρατεθεί αυτούσιο: Μια μέρα του Φεβρουαρίου, κάποιος Τούρκος στρατιώτης, «που δούλευε σκληρά στα χαρακώματα, ύψωνε κατά διαστήματα το φτυάρι του πάνω από το χαράκωμα και το κουνούσε σαν να έλεγε «γεια σας, Βρετανοί». Αφού είδε τον Τούρκο να κουνάει αρκετές φορές το φτυάρι του, κάποιος Βρετανός στρατιώτης πήρε το τουφέκι του και πυροβόλησε το φτυάρι. «Για λίγο δεν έγινε τίποτα», αφηγούνταν ο Σπούνερ, «και ύστερα, αργά και σαν να ήταν πολύ κουρασμένο, ανυψώθηκε το φτυάρι τυλιγμένο σε επίδεσμο!».
Αυτούσιο ας παρατεθεί και το –αυθαίρετο, σύμφωνοι– συμπέρασμά μας: Εχθροπραξίες κηρύσσουν οι φιλοπόλεμοι ηγέτες και στρατηγοί, που σπάνια θα τους δεις να πειράζονται μεταξύ τους· οι έφεδροι, οι κληρωτοί, όταν επιτέλους έρχονται κοντά, διαλέγουν τη χαρά, το παιχνίδι. Και έναν Αύγουστο γεμάτο σύκα και σταφύλια.