Περίπου δέκα χρόνια έζησε αλυσοδεμένη σ’ ένα χωράφι στη Σύρο. Ενας πέτρινος τείχος και ένα μικρό κομμάτι γης ήταν όλος της ο κόσμος. Λιγοστό το φαγητό, ελάχιστο το νερό – όποτε το θυμόταν ο κηδεμόνας της (ή, μήπως, ο βασανιστής της;). Εθελοντές του τοπικού φιλοζωικού σωματείου τη μάζεψαν υποσιτισμένη, αφυδατωμένη, με διάφορες, δερματικές κυρίως, παθήσεις. Στο καταφύγιο του νησιού έπρεπε όλα να τα μάθει από την αρχή: να συμβιώνει με τους άλλους τετράποδους, να εμπιστεύεται τους δίποδους, ακόμη και να περπατάει· με την αλυσίδα του ενός μέτρου ελάχιστα βήματα μπορούσε να κάνει στη φυλακή της.
Την ονόμασαν Στέλλα. Κι έπειτα εμφανίστηκε ο άνθρωπός της, η Ρουθ από τη Γερμανία. Στα μάτια της γέρικης σκυλίτσας είδε όλο τον πόνο και την απόγνωσή της, αλλά και την τρυφερότητα που είχε μέσα της. «Θα την υιοθετήσω, για να της δώσω όσα στερήθηκε», είπε. Στην πρώτη μεγάλη βόλτα τους, στην παραλία, η Στέλλα ανέβηκε σ’ ένα βράχο κι έμεινε ακίνητη για ώρα πολλή, κοιτάζοντας τη θάλασσα. Λες και δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει την ελευθερία της, λες και δεν χόρταινε τόση άπλα και ομορφιά.
Ενα άλλο τετράποδο, μια γάτα, ζούσε αδέσποτη στο Ιλιον. Πείνα, δίψα, απανωτές γέννες, σαν κεράκι έλιωνε στους δρόμους. Ισχνό το κορμάκι της και άρρωστο. Οι εθελοντές που τη βρήκαν πίστευαν ότι οι μέρες της ήταν μετρημένες. Ολα, άλλωστε, έδειχναν ότι μάλλον δεν θα συνερχόταν. Πηγαινοερχόταν σε φιλοξενίες, νοσηλεύτηκε κάμποσες φορές χωρίς ενθαρρυντικά αποτελέσματα, κάποιοι άρχισαν να μιλούν για ευθανασία…
Τότε εμφανίστηκε ο Νίκος. «Αν είναι να πεθάνει, τουλάχιστον ας πεθάνει στη θαλπωρή ενός σπιτιού, με αξιοπρέπεια», είπε. Και την πήρε μαζί του. Για πρώτη φορά στη βασανισμένη ζωή της, η ενήλικη γατούλα ένιωσε ασφάλεια. Την καθάρισαν και αποκαλύφθηκε το υπέροχο λευκό τρίχωμά της. «Λευκή θα σε λέω», αποφάσισε εκείνος. Η Λευκή άρχισε να… ανασταίνεται: να τρώει με όρεξη, να απολαμβάνει τον ύπνο της, να αποζητά τα χάδια, να γουργουρίζει. Μέσα σε δυο χρόνια, η πρώην αδέσποτη γιαγιούλα πήρε και έδωσε πολλή χαρά και αγάπη. Πριν από λίγες ημέρες έκλεισε για πάντα τα μάτια της, έχοντας δίπλα της τον άνθρωπό της.
Αν σκέφτεστε να υιοθετήσετε ζωάκι, μην αναζητήσετε οπωσδήποτε κουτάβι ή μωρό γατάκι, αλλά επιλέξτε κάποιο ενήλικο, ακόμη και ηλικιωμένο (και σίγουρα αδεσποτάκι). Με την ευγνωμοσύνη του θα σας επιστρέψει πολλαπλάσια την αγάπη και τη φροντίδα που θα του δώσετε. Και μέσα σας, πιστέψτε με, θα νιώσετε μια ζεστασιά, μια γλύκα: γιατί θα δείξετε σε ένα τυραγνισμένο πλάσμα και την καλή πλευρά των ανθρώπων.