Να ξέρεις ότι θα χάσεις, αλλά να επιμένεις. Να, μια παλιά πολιτική ιδιότητα, ήδη σπάνια στον εικοστό αιώνα, που τείνει εντελώς να εξαφανιστεί στο μιντιακό και πολιτικό περιβάλλον του 21ου. Ακόμη κι αν ένας πολιτικός θέλει να μείνει στις ράγες της πεποίθησής του, είναι σχεδόν αδύνατον να μην επηρεάζεται από τη θερμοκρασία της ψηφιακής σφαίρας. Είναι αδύνατον να μην εκτεθεί στην ακτινοβολία του χύμα λόγου.
Η Λιζ Τσέινι είναι μια σπάνια επιβίωση του είδους του πολιτικού που επωμίζεται το πολιτικό κόστος, με πλήρη επίγνωση ότι οδηγείται με βεβαιότητα στην ήττα. Ηξερε ότι επιλέγοντας να αναμετρηθεί με τον Ντόναλντ Τραμπ –επιλέγοντας να συγκρουστεί με την εκστρατεία του τέως προέδρου να διασπείρει την πλάνη περί νοθείας– θα πήγαινε κόντρα στο ρεύμα που κυριαρχεί πια στο κόμμα της. Ηξερε ότι, πρωταγωνιστώντας στη θεσμική διερεύνηση της απόπειρας άλωσης της αμερικανικής δημοκρατίας, θα έβγαινε εκτός πολιτικής μόδας.
Αυτή την πραγματικότητα περιέγραψε και η ίδια στην ομιλία με την οποία αναγνώρισε την ήττα της. Θα μπορούσε, είπε, να είχε απλώς ακολουθήσει τον συρμό των συναδέλφων της – των Ρεπουμπλικανών που, ο ένας μετά τον άλλον, αφήνονται στην έλξη της ωμής δημαγωγίας και υπνοβατούν πίσω από τον Τραμπ στη δηλητηριώδη δοξασία του Μεγάλου Ψέματος (ότι τάχα του έκλεψαν τις εκλογές του 2020).
Μια ήττα που συμβολίζει μια εποχή.
Η Τσέινι θα μπορούσε να πει ότι δεν έπαψε η ίδια να είναι Ρεπουμπλικανή. Οι Ρεπουμπλικανοί έπαψαν να είναι Ρεπουμπλικανοί. Ακολουθώντας την παραφορά του ενός, έπαψαν να είναι πιστοί στις θεμελιώδεις αρχές του κόμματος του Λίνκολν.
Ομως, αυτό ακούγεται πια σαν άχρηστη σοφιστεία. Οπως κι αν το ονομάσει κανείς, όπως κι αν το σταθμίσει σε σχέση με την ιστορία του, το κόμμα που είχε αποκηρύξει επισήμως την Τσέινι, προτού την εξοβελίσει και με την εκλογική του ετυμηγορία, έχει πια μπει σε μια τροχιά αμφισβήτησης της αρχής της πλειοψηφίας. Τα αντίβαρα σε αυτή τη ροπή δεν λειτουργούν. Η Τσέινι ανήκει σε μια από τις παλιές και ισχυρές οικογένειες του κόμματος, που έχουν χάσει πια την επιρροή τους. Εξίσου αδύναμοι αποδεικνύονται και οι θεσμοί: το νομοθετικό σώμα, που ερεύνησε σχολαστικά την 6η Ιανουαρίου, έφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα, αλλά καμία αξιοσημείωτη πολιτική μεταστροφή στην κοινή γνώμη.
Η περίπτωση της Τσέινι είναι ενδεικτική της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η αμερικανική δημοκρατία και για έναν επιπλέον λόγο: οι 580.000 ψηφοφόροι του Γουαϊόμινγκ, της πολιτείας στην οποία εκλεγόταν, έχουν την ίδια ψηφοδοτική δύναμη με τα 39 εκατομμύρια των ψηφοφόρων της Καλιφόρνιας: αμφότερες οι πολιτείες εκλέγουν δύο γερουσιαστές.
«Ο αγώνας τώρα αρχίζει», είπε, αποδεχόμενη την ήττα της, η Τσέινι. Θα μπορούσε να προσδοκά τη δικαίωσή της –και επιστροφή της– σε χρόνο απώτερο της εκλογικής κυκλοθυμίας. Θα μπορούσε, αλλά μόνο σε μια κανονική δημοκρατία.