Από την Τρίτη το μεσημέρι, στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών, μέχρι την Τετάρτη το απόγευμα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κατάφερε κάτι μάλλον πρωτοφανές: Να εξαπολύσει περί τις χίλιες λέξεις απαντώντας όχι απλώς σε δημοσιεύματα, που δεν ήταν του πολιτικού του γούστου. «Απαντώντας» και στους ίδιους τους συντάκτες των δημοσιευμάτων – επιχειρώντας την έκθεση και τον χρωματισμό των φρονημάτων τους. Φαίνεται και ο ίδιος αισθάνθηκε το βάρος της «πρωτοτυπίας» του και έσπευσε χθες να το μετριάσει, αναγνωρίζοντας ότι η αναφορά του στον έναν από τους στόχους του είχε γίνει «καθ’ υπερβολήν».
Το γεγονός ότι τα κατηγορητήρια αυτά –και η απολογία στο τέλος– συνοδεύονταν από στερεοτυπικές επικλήσεις της ελευθερίας του Τύπου, οξύνει, παρά στρογγυλεύει, τον παραθεσμικό χαρακτήρα τους. Χρειάζεται άραγε η ελευθερία του Τύπου τους πανηγυρικούς του υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ για να λειτουργήσει; Χρειάζεται ο ίδιος να χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία που του απονεμήθηκε για να σκανάρει, από το βήμα με το σήμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, την εικαζόμενη ιδεολογία ενός αρθρογράφου;
Και οι δημοσιογράφοι; Μπορούν άραγε να γράφουν χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν; Ποτέ οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι –των κανονικών Μέσων επώνυμης Ενημέρωσης– δεν ήταν τόσο εκτεθειμένοι στην κριτική, όσο είναι τώρα, στην ψηφιακή σφαίρα. Είναι εκτεθειμένοι και προσωπικά, στη μη κριτική γλώσσα των νέων μέσων· στην αχανή γαλαρία που καραδοκεί για να τους αποσκορακίσει, έχοντας τις περισσότερες φορές διαβάσει μόνο τον τίτλο ενός δημοσιεύματος, ή μόνο ένα σχόλιο κάποιου που διάβασε μόνο τον τίτλο.
Η ιδέα ότι στο βεληνεκές της επίσημης κυβερνητικής δράσης ανήκει και το τρολάρισμα του Τύπου, όταν υπάρχουν τόσοι «λογαριασμοί» έτοιμοι να αναλάβουν αυτό το έργο, εκτός από θεσμικά προβληματική, είναι και πολιτικά παρωχημένη.
Μιλώντας για τα φρονήματα των δημοσιο- γράφων.
Πολιτικά είναι και ενδεικτική ενός άλλου κινδύνου, που δεν αφορά τη δημόσια σφαίρα. Η προηγούμενη κυβέρνηση στις μεγάλες της κρίσεις είχε καταφύγει στις ίδιες μεθόδους, με ακόμη περισσότερη ζέση. Της έφταιγαν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι. Την υπονόμευαν σκοτεινά διευθυντήρια και ασύμμετρες απειλές.
Πού είχε οδηγήσει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυτή η στάση; Στο τέλος τυλίχτηκαν και οι ίδιοι στην πλάνη που ύφαιναν για τους άλλους. Επεισαν και τους εαυτούς τους ότι το πολιτικό τους πρόβλημα ήταν εξωγενές, προϊόν διαβολής και όχι αποτέλεσμα των δικών τους ανεπαρκειών.
Προβαίνοντας σε έναν πολιτικό αυτο-ακρωτηριασμό –αποπέμποντας τον πιο στενό του συνεργάτη– ο πρωθυπουργός αναγνώρισε ρητώς και εμπράκτως το λάθος. Θα ήταν οξύμωρο αν η κυβέρνηση υπέβαλε τώρα στον εαυτό της την πεποίθηση ότι το αναγνωρισμένο με τόσο κόστος λάθος, δεν ήταν τελικά λάθος, αλλά έργο αλλότριων μηχανορράφων.
Για να διορθώσεις το λάθος, πρέπει να το βλέπεις.