Η θυματοποίηση είναι το ύστατο καταφύγιο της Αριστεράς. Μετά την κατάρρευση του ιδεολογικού της οικοδομήματος και την αποτυχία των πολιτικών της πειραμάτων, το μόνο που της απομένει είναι να ταυτίζει τον εαυτό της με τον ρόλο του θύματος. Η δική μας υπήρξε με τη σειρά θύμα ενός εμφυλίου που τον προκάλεσε η ίδια, θύμα μιας δικτατορίας που κατέλυσε τον κοινοβουλευτισμό –αυτόν που η Αριστερά αποκαλεί αστική δημοκρατία–, θύμα της αμερικανοκρατίας και του ΝΑΤΟ, θύμα της Ευρώπης, θύμα μιας ασυγχώρητης Δεξιάς, η οποία μετενσαρκώνεται σε όλες αυτές τις καταστάσεις και επιζεί έως σήμερα ακόμη. Προκειμένου να υιοθετήσει τον ρόλο του θύματος δεν διστάζει να στήσει οποιαδήποτε αυθαίρετη κατασκευή. Εδώ έχουν φτάσει να μιλάνε για αποαποικιοκρατικοποίηση της ελληνικής πολιτικής, μιας χώρας η οποία, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είχε ποτέ της αποικίες. Το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα στην πραγματικότητα ήταν το πλεονέκτημα του θύματος απέναντι στον θύτη του. Ενας συναισθηματικός εκβιασμός που λειτούργησε αρμονικά με την τραγική ψυχοσύνθεση ενός πολιτισμού σαν τον ελληνικό, που ταυτίζεται πάντα με τους ηττημένους.
Η ίδια η Αριστερά, ως αθώα, δικαιούται να καταδικάζει και να προγράφει. Παράδειγμα, αυτός ο τύπος που έφτιαξε μια λίστα με ονόματα δημοσιογράφων που συνεργάζονται με το Μαξίμου. Με το αζημίωτο βέβαια. Αν εξαιρέσω την κ. Πελώνη, η οποία είναι αναπληρώτρια εκπρόσωπος και είναι δημοσιογράφος και όχι οδοντίατρος –ελπίζω, δε, να μην προσφέρει τις υπηρεσίες της δωρεάν–, υπάρχουν ονόματα στη λίστα τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με μισθωτές υπηρεσίες. Αυτός όμως ο κύριος είναι αριστερός. Και στο μυαλό του, όσοι δεν είναι σαν κι αυτόν είναι δωσίλογοι, φασίστες, υπηρέτες αυτής της Δεξιάς που τον έχει κάνει θύμα. Αν όμως κάποιος κατηγορήσει κάποιαν ή κάποιον ότι οι θέσεις που υποστηρίζει ως δημοσιογράφος ταυτίζονται με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τότε αυτός ο κάποιος ή η κάποια προβιβάζονται σε θύματα ανήθικης «στοχοποίησης» και αρχίζει το μελό της συμπαράστασης. Ισως το σοβαρότερο πολιτικό λάθος που έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ότι δεν βοήθησε την Αριστερά να αναλάβει τον ρόλο του θύματος – τον μόνο που ξέρει να ερμηνεύει αξιοπρεπώς. Η θητεία των Συριζανέλ στην κυβέρνηση προσφέρει πολλές ευκαιρίες για δικαστικές διώξεις που θα επέτρεπαν στην Αριστερά να εμφανίζεται ως θύμα. Δεν τις αξιοποίησε. Και η Αριστερά έβλεπε τους μήνες να περνούν, τις εκλογές να πλησιάζουν και η ίδια να μην μπορεί να εμφανιστεί ως θύμα. Ωσπου ήρθε η επισύνδεση του Ανδρουλάκη. Ομως και το μελό έχει ανάγκη από αισθήματα. Και όταν ακούς τον Κουτσούμπα να καταγγέλλει τις παρακολουθήσεις από μυστικές υπηρεσίες, το μόνο σοβαρό αίσθημα είναι το αίσθημα του γελοίου.