Ακούω διαφήμιση στο ραδιόφωνο για τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη. Ημερομηνίες παραστάσεων, σκηνές, ονόματα ηθοποιών και σκηνοθέτη, και στο τέλος το σλόγκαν: «Η επικαιρότητα του Αριστοφάνη». Και αναρωτιέμαι, για ακόμη μία φορά στη ζωή μου, τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Προσοχή, το παρόν δεν είναι κριτική θεώρηση της συγκεκριμένης παράστασης, την οποία δεν έχω δει. Είναι ένα βήμα σε έναν προβληματισμό ειλικρινή, που σκοπό έχει να απαντήσει στο ερώτημα που με απασχολεί, και όχι μόνον εμένα, εδώ και δεκαετίες, έχει κατευθύνει τις αναγνώσεις μου και έχει επηρεάσει τη δουλειά μου. Καθότι δεν είμαι φιλόλογος, ούτε πανεπιστημιακός, άρα δεν σιτίζομαι από τη μελέτη της κλασικής γραμματείας, πολλές φορές έχω αναρωτηθεί κι εγώ ο ίδιος για ποιον λόγο κοπιάζω με αυτά τα κείμενα. Γιατί, προφανώς, αισθάνομαι πως κάτι έχουν να μου πουν, είναι η εύλογη απάντηση, πέρα από την αναγνωστική απόλαυση που μου προσφέρουν συγγραφείς όπως ο Πλάτων ή οι τραγικοί. Συγκεκριμένη απάντηση δεν έχω καταφέρει να δώσω. Ως εκ τούτου, αισθάνομαι μεγάλη περιέργεια όταν κάποιος με διαβεβαιώνει ότι όχι μόνον έχει εντοπίσει την επικαιρότητα των κειμένων αυτών, αλλά είναι και σε θέση να μου τη δείξει. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, κάποτε αισθανόμουν περιέργεια. Αυτή ξεθωριάζει όταν διαπιστώνεις πως με επικαιρότητα εννοούν διάφορα μεταφραστικά εμβόλιμα από τη σύγχρονη ζωή, που ενισχύονται και από την παρουσία επί σκηνής ηθοποιών γνωστών από την τηλεόραση. Ολα αυτά κάνουν την Επίδαυρο «λαϊκό θέαμα» και τον Αριστοφάνη επίκαιρο.
Και να ‘ταν μόνον ο Αριστοφάνης. Φέτος το καλοκαίρι, ο κ. Σκιαδαρέσης, που είχε ερμηνεύσει τον ρόλο του Κρέοντα, εμφανίστηκε με μπλουζάκι το οποίο έγραφε «Κρέοντα γα…σαι». Χιούμορ, είπε ο ίδιος. Ομως και το χιούμορ έχει τη σοβαρότητά του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει τον τρόπο με τον οποίον ένας καλός ηθοποιός αντιλαμβάνεται την επικαιρότητα του Σοφοκλή. Μεταφέρεις τη δραματική σύγκρουση στα καθ’ ημάς και βέβαια παίρνεις τη θέση της Αντιγόνης και καταδικάζεις τον Κρέοντα. Σε ακόμη καλύτερη εκδοχή, κάποια φιλάνθρωπη πένα παρομοίασε το άτυχο κοριτσάκι που πέθανε από δάγκωμα σκορπιού και παρέμεινε άταφο με την υπόθεση της Αντιγόνης. Θα μου πείτε, μύθος το ένα, μύθος και το άλλο. Το ερώτημα, πάντως, που τίθεται είναι εύλογο. Αν αυτά τα κείμενα λένε ό,τι λέμε και εμείς, βλέπε ό,τι θέλουμε να ακούσουμε εμείς, τότε ποια είναι η αξία τους; Γιατί να κοπιάζουμε με δαύτα και να μη φτιάχνουμε δικά μας; Θα μου πείτε, τότε τι δουλειά θα κάνουν οι σκηνοθέτες, οι οποίοι εκσυγχρονίζουν τα κείμενα με κατάλληλα κοστούμια και καταλληλότερες παρεμβάσεις; Κλέφτες θα γίνουν οι άνθρωποι;