Εγινε γνωστό από τις ΗΠΑ πως 300 εκατομμύρια δολάρια διακινήθηκαν από τη Ρωσία προς κόμματα, πολιτικούς και προσωπικότητες του δυτικού κόσμου από το 2014, ώστε να υπηρετήσουν τους στόχους και τις επιδιώξεις της. Πιθανόν αυτό το ποσό να είναι αρκετά μικρότερο του πραγματικού, καθώς τέτοιες συναλλαγές δύσκολα εντοπίζονται, γιατί κινούνται μέσα από ένα πολυπλόκαμο σύστημα εταιρειών ή διακινούνται σε μετρητά.
Προφανώς και δεν θα πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα. Αυτή η πρακτική διείσδυσης και επιρροής στη Δυτική Ευρώπη ήταν ιδιαίτερα προσφιλής και αποτελεσματική επί της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ενωσης. Κόμματα, οργανώσεις και κινήματα Ειρήνης, προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου, ανώτατα στελέχη της δημόσιας διοίκησης, βρίσκονταν στο μισθολόγιο της KGB. Και αυτά δεν τα γράφει ο Τζον Λε Καρέ ή ο Ζεράρ ντε Βιλιέ, αλλά προκύπτουν μέσα από τα επίσημα έγγραφα των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών και της Στάζι. Είναι γνωστό πως όλοι οι στενοί συνεργάτες του Βλ. Πούτιν ήταν μέλη του ΚΚΣΕ, οι περισσότεροι από τη δεκαετία του 1980 και το παλαιότερο μέλος ήταν ο Σεργκέι Λαβρόφ, από το 1972. Συνεπώς, ήταν απολύτως φυσιολογικό να ακολουθήσουν τις δοκιμασμένες πρακτικές του σοβιετικού παρελθόντος. Πρόσφατα, στην εποχή των άριστων σχέσεων Μέρκελ – Πούτιν, το ρωσικό καθεστώς προσέφερε σε Ευρωπαίους πολιτικούς, που είχαν αφυπηρετήσει, υψηλόμισθες θέσεις σε ρωσικές επιχειρήσεις με σκοπό αυτοί να δημιουργήσουν, με την πρότερη ισχύ τους, κύκλους ρωσικής επιρροής. Τα ονόματα είναι γνωστά.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν αυτές οι πρακτικές είναι ηθικά και πολιτικά επιλήψιμες για τους αποδέκτες των ρωσικών κεφαλαίων. Είναι γνωστό πως τα όρια μεταξύ της πολιτικής επιρροής και της επέμβασης στα εσωτερικά άλλων κρατών είναι δυσδιάκριτα. Ομως η πολιτική και ηθική απαξία είναι δεδομένη εφόσον πρόκειται για την προώθηση των συμφερόντων, αλλά και των «αξιών», ενός κράτους αυταρχικού, με έντονα τα στοιχεία του ολοκληρωτισμού. Ενός κράτους που δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο και δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα. Αυτά τα κράτη, με τα δύσμορφα χαρακτηριστικά, επειδή δεν μπορούν να αποτελέσουν πρότυπο, αναγκάζονται να πληρώσουν για να κερδίσουν επιρροή. Κινούνται στο σκοτάδι, γιατί μόνον εκεί ξέρουν να κινούνται.