Τι νιώθει, άραγε, ένα ζώο που από τη θαλπωρή και την ασφάλεια ενός σπιτιού βρίσκεται ξαφνικά στον δρόμο; Θυμάται την παλιά ζωή του; Τη νοσταλγεί; Ξεπερνά ποτέ το σοκ της εγκατάλειψης; Η Βότκα είναι δεκαέξι ετών και ζει στη Σκύρο. Ο άνθρωπός της πέθανε κι εκείνη, γριούλα και με προβλήματα στην όραση, έμεινε μόνη και απροστάτευτη. Οι γείτονες την ταΐζουν, την προσέχουν όσο μπορούν, αλλά δεν είναι το ίδιο. Είχε μια οικογένεια κάποτε…
Σε μια ταβέρνα του νησιού τη συνάντησα. Στάθηκε δίπλα στο τραπέζι μας περιμένοντας ένα μεζεδάκι. Ηρεμη, αγέρωχη. Δεν ζητιάνεψε, δεν ενόχλησε, μόνο μας κοιτούσε με τα θολά από τα γεράματα μάτια της, περιμένοντας αυτό που την κρατάει ζωντανή από τότε που ορφάνεψε: την καλοσύνη των ξένων. Η τουριστική σεζόν, όμως, σύντομα θα τελειώσει. Τα περισσότερα καταστήματα εστίασης θα κλείσουν. Ο χειμώνας στη Σκύρο είναι άγριος. Οι άνεμοι λυσσομανούν, συχνά χιονίζει, οι θερμοκρασίες πέφτουν αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν. Πώς θα επιβιώσει αυτό το ζώο σε τόσο αντίξοες συνθήκες στο ύπαιθρο;
Αντίστοιχη μοίρα είχε ένας ηλικιωμένος σκυλάκος στην Αθήνα, στον Νέο Κόσμο. Μετά τον θάνατο του κηδεμόνα του πετάχτηκε (από τους συγγενείς, άραγε;) σαν σκουπίδι στον δρόμο. Περιφερόταν χωρίς να μπορεί καν να δει ή να τραφεί, αφού το τρίχωμά του είχε μεγαλώσει τόσο πολύ που του είχε κλείσει τα μάτια, τη μύτη και το στόμα. Πόσοι περαστικοί τον είχαν προσπεράσει; Για πόσους αυτό το εξαθλιωμένο πλάσμα, που τόσο υπέφερε, ήταν σαν αόρατο, πριν μια κοπέλα το δει, συναισθανθεί την αγωνία του και ειδοποιήσει τους εθελοντές της Save A Greek Stray; Ο Τζούλιαν –αυτό είναι το νέο του όνομα– βρίσκεται σήμερα στο καταφύγιο της οργάνωσης. Κουρεύτηκε, καθαρίστηκε, χόρτασε και πλέον απολαμβάνει την καλή πλευρά των ανθρώπων.
Εδώ και μέρες δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου αυτές τις δύο ιστορίες. Ισως γιατί έφεραν στην επιφάνεια μία από τις μεγαλύτερες αγωνίες μου: τι θα απογίνουν οι γάτες μου αν πάθω κάτι; Τα ζώα μας δεν είναι απλώς ισόβια ευθύνη μας. Πρέπει να έχουμε εξασφαλίσει το μέλλον τους ακόμη κι όταν ο δικός μας κύκλος θα έχει κλείσει. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Τους το οφείλουμε για όλα όσα γενναιόδωρα και ανιδιοτελώς μας προσφέρουν. Για την αγάπη και την αφοσίωσή τους.