Πρώτον: Η διακίνηση των ναρκωτικών είναι καταγεγραμμένη στη συνείδηση του μέσου πολίτη ως μια πράξη καταδικαστέα, με έντονο το στοιχείο της ηθικής απαξίας. Συνεπώς, οποιαδήποτε πράξη της αστυνομίας για την εξάρθρωση αυτών των κυκλωμάτων έχει την έγκριση της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών.
Δεύτερον: Τα πανεπιστήμια θεωρούνται χώροι που παράγουν γνώση, αν και κάποιοι, ελάχιστοι γραφικοί, θεωρούν ως βασικό αντικείμενο της λειτουργίας τους την ανάδειξη μιας αγωνιστικής συνείδησης.
Ο συνδυασμός του πρώτου και του δευτέρου οδηγεί στο συμπέρασμα πως η μετατροπή πανεπιστημιακών χώρων σε στέκι διακίνησης ναρκωτικών ουσιών θεωρείται από την κοινή γνώμη μια πράξη ιδιαζόντως απεχθής, που πρέπει να αντιμετωπιστεί δραστικά από τις Αρχές. Καμιά ανοχή.
«Καλά, γιατί γράφεις αυτά τα αυτονόητα;» θα ρωτήσει ο αναγνώστης. Διότι δεν είναι αυτονόητα για τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα οποία είδαν και καταδίκασαν μόνο την επέμβαση της ΕΛ.ΑΣ. στη φοιτητική εστία Ζωγράφου και έκαναν πως δεν είδαν τον λόγο για τον οποίον έγινε η επέμβαση. Δηλαδή, δεν αναφέρθηκαν καθόλου στην κατάληψη ενός ολόκληρου ορόφου της συγκεκριμένης φοιτητικής εστίας από κακοποιά στοιχεία και στη διάπραξη σωρείας ποινικών αδικημάτων. Οταν το αυτονόητο δεν είναι τόσο αυτονόητο, οφείλουμε να το στηρίζουμε επιχειρηματολογώντας.
Το ερώτημα είναι: Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπουν πως με τις θέσεις τους αυτές έρχονται σε αντίθεση με αυτό που αποκαλούμε κοινή γνώμη; Δεν αντιλαμβάνονται πως έτσι αποκόπτονται από τον κορμό των μετριοπαθών ψηφοφόρων, που τόσο έχουν ανάγκη εάν θέλουν να ξανακυβερνήσουν; Πραγματικά, είναι δύσκολη η απάντηση, γιατί δεν γνωρίζω τι έχει απομείνει σήμερα από το ιστορικό γονιδίωμα του ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Προφανώς η μετάλλαξη που έχει επέλθει με την πάροδο μιας δεκαετίας με κυβερνητική θητεία 54 μηνών είναι σημαντική, αλλά κάποιες καταβολές παραμένουν και εμφανίζονται σε περιπτώσεις σαν αυτή της φοιτητικής εστίας.
Ομως, μετά να μη διερωτώνται γιατί δεν καρπώνονται κάτι από τη φθορά της κυβέρνησης. Δεν φταίνε οι δημοσκοπήσεις γι’ αυτό, αλλά η πολιτική τους, που σε πολλά καίρια ζητήματα αντιστρατεύεται τις πεποιθήσεις της κοινής γνώμης. Τα κόμματα εξουσίας έχουν πάψει να είναι κόμματα μιας «φωτισμένης» πρωτοπορίας, πολύ δε περισσότερο μιας γκρίζας πρωτοπορίας.