Την ώρα που μιλούσαμε με τον Νίκο Τσιραμπίδη στο Οντένσε, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Δανίας και γενέτειρα του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, έβρεχε και το θερμόμετρο έδειχνε 12 βαθμούς. «Μα, αυτό είναι κανονικός ελληνικός χειμώνας!» του είπα λίγο έκπληκτος. Είχα αναζητήσει αυτόν τον νέο Ελληνα από τη Θεσσαλονίκη, που σπούδασε δημοσιογραφία και ΜΜΕ στο ΑΠΘ και από το 2020 ζει στη Δανία (αρχικά μεταπτυχιακό, τώρα κανονική εργασία), για να επιχειρήσω, με τη βοήθειά του, μια δημοσιογραφική προσομοίωση: αν στη Δανία αρχές Οκτωβρίου έχουν τον καιρό που θα έχουμε εμείς κοντά στα Χριστούγεννα, πώς θα είναι η ζωή σε συνθήκες ενεργειακής κρίσης και ελεγχόμενου πανικού, όταν πιάσουμε κι εμείς θερμοκρασίες Οντένσε;
Ενας Ελληνας που ζει στη Δανία δίνει μια γεύση από το δικό μας άμεσο μέλλον.
«Ναι, εμείς εδώ έχουμε υποχρεωθεί να ανάψουμε ήδη τη θέρμανση», μου λέει ο Νίκος, και αυτό είναι κάτι που «θα μας πάει μέχρι τον Απρίλιο». Παρ’ όλα αυτά, «υπάρχει ένα γενικό κλίμα αποδοχής της δυσκολίας που έρχεται, η κυβέρνηση έχει πάρει κάποια μέτρα τα οποία, φυσικά, είναι αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, ωστόσο στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι εδώ έχουν αποδεχτεί την πραγματικότητα». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; «Θα έλεγα ότι υπάρχει μια αίσθηση πως η ήττα της Ρωσίας θα έρθει με κάποιο εύλογο κόστος για όλους». Αλήθεια, δεν υπάρχουν ανατιμήσεις ή άνθρωποι που δυσκολεύονται, αναρωτιέμαι. «Πώς δεν υπάρχουν! Κι εδώ καταγράφεται κύμα σημαντικών ανατιμήσεων σε είδη πρώτης ανάγκης. Ενδεικτικά, η τιμή για ένα λίτρο ηλιελαίου έχει αυξηθεί κατά 150% σε λιγότερο από ένα χρόνο, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που τρομάζει τον κόσμο. Θα τολμήσω να πω ότι το κόστος ζωής δεν είναι ακριβό αναλογικά με τις αποδοχές που μπορεί να έχει κάποιος εδώ· ακόμη και στις χαμηλότερες δυνατές κατηγορίες εισοδήματος, στις οποίες βρισκόμουν μέχρι πρόσφατα. Επίσης, οι λογαριασμοί ακολουθούν διαφορετική λογική: πληρώνεις έναντι και μία φορά τον χρόνο περίπου γίνεται η εκκαθάριση. Δεν μπορώ να πω ότι ανυπομονώ για τα νέα όταν έρθει αυτή η στιγμή».
Ο ίδιος εντάσσει τον εαυτό του στους ανθεκτικούς, για ένα λόγο που, ομολογουμένως, δεν είχα σκεφτεί. «Εχοντας μεγαλώσει κυριολεκτικά στην ελληνική κρίση και έχοντας επιβιώσει αυτής, δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα προβληματισμένος. Αφενός, έχω μια κάποια εμπιστοσύνη ότι θα ληφθούν οι σωστές αποφάσεις από τους αρμόδιους διαχειριστές, όπως π.χ. κάποιας μορφής ελάφρυνση στους λογαριασμούς ή δυνατότητα άτοκης καθυστέρησης της αποπληρωμής τους, αφετέρου, νομίζω ότι όταν ένα πρόβλημα αφορά τους πάντες, τότε ενεργοποιούνται πολύ πιο γρήγορα οι μηχανισμοί και οι διαδικασίες επίλυσής του. Στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό, σκοπεύω να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερες δαπάνες, προσπαθώντας να εξοικονομήσω μεν, αλλά χωρίς να πέσω στην παγίδα της μιζέριας».