Παραλιακό ταβερνάκι σε κωμόπολη της Πελοποννήσου. Εμφανίστηκε από το πουθενά. Γατάκι ασπρόμαυρο, σχεδόν σκελετωμένο. Το ένα μάτι του καλυμμένο με μεμβράνη. Τυφλό ήδη. Το άλλο θολό. Λοιμώδης ρινοτραχειίτιδα, η κατάρα των αδέσποτων γατιών. Αρχισε να τρέχει ανάμεσα στα τραπέζια νιαουρίζοντας απίστευτα δυνατά – πού την έβρισκε τόση δύναμη; Μια παρέα τού πέταξε ένα κομμάτι κρέας, εκείνο το άρπαξε λαίμαργα και πριν προλάβω να το πλησιάσω είχε χαθεί μέσα στη νύχτα.
Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ποιο είναι το μέλλον μιας σχεδόν ημίτυφλης γάτας στον δρόμο… Ομως σήμερα δεν θα μιλήσω για ζώα, κι ας είναι η μέρα τους. Θα μιλήσω για ανθρώπους. Αυτούς που στρέφουν αλλού το βλέμμα τους όποτε βλέπουν ένα πεινασμένο, άρρωστο, εξαθλιωμένο, τραυματισμένο αδέσποτο, γάτα ή σκύλο. Αυτούς που θα το διώξουν αν πλησιάσει το κατώφλι τους, θα του φωνάξουν, θα το κλωτσήσουν. Αυτούς που θα βασανίζουν ένα ζώο «για την πλάκα τους», για να κάνουν φιγούρα στους φίλους τους ή, απλώς, γιατί το θεωρούν άψυχο αντικείμενο, αναλώσιμο. Αυτούς που θα πυροβολήσουν μια γερακίνα, έναν πελαργό ή μια αλεπού για να δείξουν το αντριλίκι τους. Θα μιλήσω για τους δήθεν φιλόζωους, που θα πάρουν κατοικίδιο –σκύλο, γάτα, κουνέλι, ποντικάκι, χελώνα– για να διασκεδάζουν τα παιδιά τους, λες και τα ζώα είναι λούτρινα, αλλά μόλις συνειδητοποιήσουν τη φροντίδα που αυτά χρειάζονται και την ευθύνη που συνεπάγεται η συμβίωση μαζί τους, θα τα πετάξουν στον δρόμο χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτούς που βάζουν φόλες «για να καθαρίσει η γειτονιά», καταδικάζοντάς τα σε αργό και βασανιστικό θάνατο.
Θα μιλήσω, όμως, και για κάποιους άλλους ανθρώπους. Αυτούς που ξέρουν ότι θα έρθουν πολλές μέρες που δεν θα μπορούν να βοηθήσουν ένα ζώο που κινδυνεύει, αλλά δεν θα έρθει ποτέ η μέρα που δεν θα προσπαθήσουν. Αυτούς που στα ζώα βλέπουν πρόσωπα. Αυτούς που διακρίνουν στα μάτια τους τον πόνο, τον φόβο, την αγωνία, τη χαρά, την ανακούφιση, την ασφάλεια.
«Είναι τόσο πολλά τα πλάσματα που μας έχουν ανάγκη. Νιώθω σαν να προσπαθούμε να μαζέψουμε νερό σε καλάθι», μου είπε κάποτε μια εθελόντρια. «Δεν πειράζει, όμως. Και μια σταγόνα νερό να μείνει στο καλάθι, κέρδος θα είναι». Εύχομαι του χρόνου τέτοια μέρα η ζυγαριά της ελληνικής κοινωνίας να γέρνει προς την πλευρά αυτής της συνειδητοποίησης. Να είμαστε περισσότεροι όσοι έχουμε κατανοήσει πως φιλοζωία και ανθρωπιά είναι έννοιες ταυτόσημες…