Τα παράδοξα με τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία συνεχίζονται. Αν δεν επρόκειτο, δε, για πόλεμο, με νεκρούς και τραυματίες, θα μπορούσαμε και να γελάσουμε λίγο. Την περασμένη εβδομάδα, σε πανηγυρική εκδήλωση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κήρυξε την προσάρτηση σχεδόν του ενός πέμπτου της Ουκρανίας. Σε αυτές τις περιοχές –στα ανατολικά– περιλαμβάνεται και το πολυσυζητημένο Ντονέτσκ. Εκεί, με τη σειρά της, βρίσκεται και η πόλη Λιμάν – την οποία όμως ανακατέλαβαν μία ημέρα αργότερα τα ουκρανικά στρατεύματα! Η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη στο πεδίο της μάχης. Οπότε, ο ηγέτης της Ρωσίας και τα στελέχη του ρίχνουν στη συζήτηση ξανά και ξανά το ενδεχόμενο της χρήσης πυρηνικών όπλων. Μιλάμε όχι για στρατηγικά πυρηνικά, αλλά για τακτικά: μικρότερου βεληνεκούς, με στόχο συσσωρευμένα εχθρικά στρατεύματα. Με ένα τέτοιο όπλο θα μπορούσαν οι Ρώσοι να εξολοθρεύσουν μια ολόκληρη ουκρανική στρατιά. Το ίδιο, όμως, θα μπορούσε να συμβεί στη συνέχεια, με την παροχή τακτικών πυρηνικών όπλων από τη Δύση, με στόχους όχι μέσα στη Ρωσία, αλλά σε περιοχές της Ουκρανίας που συνορεύουν με τη Ρωσία, όπου και βρίσκονται συγκεντρωμένες μεγάλες μάζες ρωσικών δυνάμεων. Οι στρατιωτικοί αναλυτές θεωρούν πως ούτε με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσει τον πόλεμο στο στρατιωτικό πεδίο η Ρωσία.
Ο πόλεμος μοιάζει κάτι απλό, σαρωτικό, αλλά δεν είναι και τόσο. Δεν αρκεί «να σκοτώσουμε περισσότερους εχθρούς» για να νικήσουμε. Υπάρχει πάντοτε ένας αντικειμενικός σκοπός, που εφόσον δεν επιτευχθεί σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, το όποιο πλεονέκτημα ως προς το ακμαίο ηθικό πάει προς την άλλη πλευρά. Το «έργο» το έχουμε δει πολλές φορές. Ο ίδιος ο Πούτιν θα έπρεπε να το έχει υπόψη του: δεν πρόλαβαν οι γερμανικές στρατιές να καταλάβουν τη Μόσχα το 1941 μέσα στην προβλεπόμενη περίοδο, το πλεονέκτημα πήγε με τους αμυνόμενους Ρώσους. Σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, ο Μουσολίνι υπολόγιζε να κάνει κάτι σαν περίπατο το 1940 με την Ελλάδα και οι επίλεκτοι στρατιώτες του κόλλησαν στα χιονοσκέπαστα βουνά στη βορειοδυτική Ελλάδα. Τον περασμένο Φεβρουάριο κάποιοι έπεισαν τον Πούτιν ότι το Κίεβο θα έπεφτε μέσα σε δυο-τρεις μέρες. Από τη στιγμή που το τριήμερο έγινε εβδομάδα, μετά μήνας και μετά εγκαταλείφθηκε το Κίεβο, οι Ουκρανοί είχαν ήδη νικήσει. Μέσα σε περίπου οκτώ μήνες, το μόνο που απέμεινε από τον άλλοτε επιβλητικό, ευφυή στη στρατηγική Πούτιν είναι ένας γραφικός της Ανατολής που στήνει «πέτσινα» δημοψηφίσματα και πλαστικά πανηγύρια. Εχει τα πυρηνικά, ναι. Αλλά έχει ήδη ηττηθεί. Και θέλει να παρασύρει όλον τον κόσμο μαζί του στον χαμό.