Το είπε χαλαρά. Ηταν σε φιλικό περιβάλλον και το είπε μισοαστεία, με μάλλον σκόπιμη υπερβολή: «Να το πω λαϊκά; Αν είχα», είπε ο Αλέξης Τσίπρας, «να μοιράσω 50 δισ., και όχι να μαζέψω 37 δισ., θα έβγαινα πρωθυπουργός μέχρι να βαρεθώ».
Η ιστορία δεν δοκίμασε τα όρια της εξουσιαστικής ανίας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος, όμως, με αυτή την ασυναίσθητα εξομολογητική δήλωση προκαλεί μια σειρά από ερωτήματα: Πώς κρίνει εκείνον που «έχει και μοιράζει»;
Επρεπε να δοθούν τα 50 δισ. για τη στήριξη της οικονομίας στα lockdown και την ενεργειακή κρίση; Ή μήπως όχι; Κι αν επρόκειτο για σπατάλη δημαγωγική, όπως υπαινίσσεται τώρα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τότε γιατί ο ίδιος και το κόμμα του ζητούσε και ζητάει μονίμως να δοθούν περισσότερα; Γιατί επιμένει στην αντιπολιτευτική πλειοδοσία των «ψίχουλων»;
Ο Τσίπρας μοιάζει να ισχυρίζεται ότι αρκεί να δώσεις χρήμα για να εξαγοράσεις τις ψήφους της πλειοψηφίας. Δεν ήθελε προφανώς να πει αυτό. Ηθελε να πει –όπως έχει πει επανειλημμένως– ότι ο ίδιος ήταν άτυχος. Οτι δεν μπορούσε να εφαρμόσει τις αναδιανεμητικές ιδέες του στη διακυβέρνηση, γιατί βρισκόταν υπό επιτήρηση. Ο Μητσοτάκης είναι, όπως λέει το συριζαϊκό αφήγημα, τυχερός, επειδή τα βρήκε έτοιμα.
Αν προσπεράσει κανείς τη συζήτηση για το παρελθόν (για το ποιος έφερε το τρίτο μνημόνιο και, άρα, την παράταση της υφεσιογόνου λιτότητας) θα βρει σε αυτή την εκτίμηση του Τσίπρα και ένα στοιχείο που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την αδυναμία του να ανακάμψει: παρότι τον έχει απέναντί του για πάνω από έξι χρόνια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει διαβάσει σωστά τον αντίπαλό του.
Η σημασία μιας φευγαλέας εκμυστήρευσης.
Ο Τσίπρας νομίζει ότι έχει απέναντί του ένα σύστημα υποκλοπής της ψήφου – τον γόνο μιας δυναστείας τον επέβαλαν και τον προστατεύουν τα «συμφέροντα», μέσω των media και των δημοσκόπων.
Σε αυτά τα προνόμια προστίθεται τώρα και η τύχη, αφού ο αντίπαλος κυβερνά σε καιρούς δημοσιονομικής χαλαρότητας (λες και δεν έχει να αντιμετωπίσει αλλεπάλληλες κρίσεις).
Στα μάτια του Τσίπρα, ο Μητσοτάκης δεν έχει σε τίποτε υπεροχή – ακόμη και τα τυπικά του προσόντα χλευάζονται ως σημάδια ελιτισμού. Δεν του αναγνωρίζεται γνήσια νομιμοποίηση – δεν προηγείται επειδή πείθει, προηγείται επειδή εξαγοράζει αποδοχή, όχι μόνο μέσω των Μέσων Ενημέρωσης, αλλά και κυριολεκτικά, με τα χρήματα που μοιράζει.
Η αντίστροφη όψη αυτής της πεποίθησης είναι ότι ο Τσίπρας δεν φταίει σε τίποτε που υπολείπεται του αντιπάλου. Δεν έχει πολιτικά ελλείμματα να καλύψει.
Χάνει επειδή το χορτάρι είναι βρεγμένο, ο επόπτης είναι «πιασμένος» και τα πέναλτι που τρώει «πέτσινα».