Πόσα δευτερόλεπτα χρειάστηκε για να γεμίσει για δεύτερη φορά το μονόκαννο κυνηγετικό όπλο του; Για να βγάλει τα μικρά σκάγια για πουλιά, που μόλις είχε χρησιμοποιήσει, και να βάλει στη θαλάμη δράμια, δηλαδή φυσίγγια για μεγάλα ζώα; Κι έπειτα να οπλίσει τη σκανδάλη και να την πυροβολήσει; Πόσος πόνος, πόσα ουρλιαχτά, πόσα δάκρυα χώρεσαν σ’ αυτό το τόσο μικρό, απειροελάχιστο χρονικό διάστημα – από τη στιγμή, δηλαδή, που είδε το δέκα μηνών μωρό της να πεθαίνει μέχρι να πέσει και εκείνη νεκρή, χτυπημένη πισώπλατα, από το ίδιο χέρι;
Τόσες μέρες έχουν περάσει από το στυγερό, το αδιανόητο έγκλημα της Λεκάνης Καβάλας, και αυτή η σκέψη δεν σταματά να με βασανίζει. Σε αναρτήσεις φίλων και συνεργατών της από το Χιλντεσχάιμ της Γερμανίας, όπου μεγάλωσε, βλέπω φωτογραφίες ενός κοριτσιού γελαστού, χαρούμενου, με βλέμμα καθαρό. «Ηλιαχτίδα» και «λιακάδα» την αποκαλούσαν όσοι τη γνώριζαν: οι ιδιοκτήτες και οι πελάτες του καταστήματος ρούχων όπου εργαζόταν, οι θαμώνες του καφέ Brazil όπου επίσης δούλεψε, οι συναθλητές της στο σκέιτμπορντ που τόσο αγαπούσε.
Η Αννα Δημητριάδου Κρούζε σκόρπιζε γύρω της μόνο φως.
Στη σελίδα της στο Facebook, τον Απρίλιο του 2021, είχε ανεβάσει μια δική της ασπρόμαυρη εικόνα: κατσίκες στο βουνό. «Είμαι πολύ καλά εδώ! Ερωτεύτηκα έναν κτηνοτρόφο και μένω πια στο χωριό του παππού μου», απαντούσε στους φίλους της που απορούσαν με τη νέα της ζωή. «Εχουμε πολλά ζώα, περίπου χίλια», συνέχιζε «και κάθε φορά που βγάζουμε το κοπάδι για να βοσκήσει, ο αγώνας για να το κρατήσουμε ενωμένο είναι μεγάλος. Αλλά αυτό έχει και κάτι καλό, αφού μας κρατάει σε φόρμα». Γελαστά emojis και καρδούλες επιβεβαίωναν του λόγου το αληθές.
Η Αννα Δημητριάδου Κρούζε πάλεψε με το σκοτάδι.
Κανείς δεν ξέρει πότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Πότε κατάλαβε ότι ο άντρας που είχε αγαπήσει ήταν εντελώς διαφορετικός από την εξιδανικευμένη εικόνα του, που εκείνη είχε πλάσει στο μυαλό της. Πότε συνειδητοποίησε ότι ο έρωτας, όσο δυνατός κι αν είναι, δεν γιατρεύει τα πάντα, δεν γεφυρώνει τα χάσματα, δεν λειαίνει όλες τις γωνίες. Το «παλαιάς κοπής αρσενικό», που κάποτε τη γοήτευσε, έγινε δυνάστης, κυνηγός κι εκείνη θήραμα. Το παιδί της επίσης. Μακάρι να είχε βρει τη δύναμη να φύγει νωρίτερα. Μακάρι κάποιος από το περιβάλλον της να είχε «διαβάσει» καλύτερα τα σημάδια και να την είχε βοηθήσει ουσιαστικά. Ετσι ίσως η Αννα είχε καταφέρει να εξασφαλίσει μια ζωή «στο φως» για την ίδια και τον γιο της…