Δείγματα γραφής έχουν υπάρξει, δυστυχώς πολλά. Τον περασμένο Ιούνιο, η 23χρονη Αμαλία Προβελεγγίου είχε μιλήσει στην «Κ» για την πρώτη δίκη του ελληνικού #MeToo. Ο πρώην προπονητής της στην ιστιοπλοΐα είχε κριθεί ένοχος για κατάχρηση ανηλίκου σε ασέλγεια και του επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 13 ετών, χωρίς ελαφρυντικά και χωρίς αναστολή. Η Αμαλία, πέρα από τα τραυματικά γεγονότα της κακοποίησης που κλήθηκε να ανασύρει και να περιγράψει στη δικαστική αίθουσα, είχε αναφερθεί και στην ασφυκτική πολιορκία των ΜΜΕ.
Από την πρώτη στιγμή που είχε γνωστοποιηθεί η υπόθεση, δέχτηκε απροσδόκητη πίεση. Κάποιος δημοσιογράφος είχε καλέσει τη γιαγιά της και είπε ότι ψάχνουν την εγγονή της «για να μιλήσει για ένα βιασμό». Αλλοι καλούσαν την Αμαλία και μέσα στη νύχτα, έστελναν στο κινητό της μέχρι και φωτογραφίες των παιδιών τους για να της δείξουν ότι, ως γονείς, μπορούν να αντιληφθούν τι είχε υποστεί. Προσπαθούσαν να εκβιάσουν την εμπιστοσύνη της, ήθελαν πάση θυσία να της αποσπάσουν μια συνέντευξη. Αντίστοιχη φορτική πίεση δέχτηκε και η δικηγόρος της. Δημοσιογράφος έκλαιγε στο τηλέφωνο λέγοντας ότι θα απολυθεί εάν δεν του μιλήσουν. Χωρίς να αναλογιστεί τη θέση του θύματος, εκβίαζε συναισθηματικά.
Με αφορμή την πρόσφατη υπόθεση στον Κολωνό, μετά τη σύλληψη 53χρονου για βιασμό και μαστροπεία ενός κοριτσιού 12 ετών, ορισμένα ΜΜΕ κινήθηκαν ξανά στο ίδιο, γνώριμο γι’ αυτά μοτίβο. Κάμερες στήθηκαν στους δρόμους της γειτονιάς, ζούμαραν στα σκονισμένα παράθυρα ενός αυτοκινήτου, το οποίο φέρεται να χρησιμοποιούσε ο συλληφθείς, επισημαίνοντας ότι είναι «στέισον βάγκον» και ότι «πέφτουν τα καθίσματα», ξεροστάλιασαν «ολημερίς και ολονυχτίς» έξω από το σπίτι της οικογένειας του θύματος, όπως ανέφερε η δικηγόρος της Ασπασία Ταραχοπούλου. Στην τηλεόραση προβλήθηκαν και φωτογραφίες της ανήλικης. Ακόμη κι αν το πρόσωπό της δεν ήταν ορατό, η χρήση τους πέρα από ματιές μέσα από την κλειδαρότρυπα δεν προσέφερε κάτι ουσιαστικό στην ενημέρωση του κοινού.
Το κυνήγι της τηλεθέασης ή της «αποκλειστικότητας» δεν μπορεί να λειτουργήσει ως άλλοθι ή δικαιολογία γι’ αυτές τις αδηφάγες προσεγγίσεις. Χρειάζεται ολική αναδιάρθρωση στον τρόπο με τον οποίο οι αίθουσες σύνταξης (κατά βάση ορισμένων τηλεοπτικών εκπομπών ή δελτίων ειδήσεων) χειρίζονται ευαίσθητα θέματα. Πρέπει να υπολογίζουν τις επιπτώσεις της στάσης τους, να ζυγίζουν τη βλάβη που ενδέχεται να προκαλέσουν, να αποφεύγουν τη δευτερογενή θυματοποίηση. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος ή χρόνος για όλα αυτά. Αρκεί κάποιος να μπορεί να σκεφτεί ψύχραιμα, να βάλει τον εαυτό του στη θέση του άλλου.