Την ώρα που ο κόσμος φλέγεται από τις επιπτώσεις της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι ο χειμώνας που έρχεται για τους πολίτες της Ευρώπης, στον ΣΥΡΙΖΑ διαπληκτίζονται για τον «κυρ-Παντελή». Ναι, αναλώνονται σε ατέλειωτες συζητήσεις για το αν πρέπει το κόμμα τους να αποκηρύξει ή να προσπαθήσει να εκφράσει τις αγωνίες και τα συμφέροντα της λεγόμενης μεσαίας τάξης ή έστω όσων αισθάνονται ότι ανήκουν εκεί. Είναι λογικές αυτές οι εντάσεις όταν οι μισοί από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη θαυμάζουν τη Ρωσία του Πούτιν και αδυνατούν να μιλήσουν ευθέως για τη βαρβαρότητα της εισβολής και όσων δεινών προκαλεί στους Ουκρανούς και στον κόσμο ολόκληρο. Μοιάζει αυτονόητο να τσακώνονται για το πόσο αριστερά πρέπει να κινηθούν το επόμενο διάστημα και έως τις εκλογές οι θαυμαστές του Μαδούρο και οι καλοθελητές του Πούτιν. Είναι οι ίδιοι που πανηγυρίζουν περισσότερο και από τον Ερντογάν για τη διαδικαστική εμπλοκή στην τροπολογία Μενέντεζ που, όπως λένε οι γνωρίζοντες, τίποτε δεν έχει ακόμη τελειώσει. Πρόκειται για επικίνδυνη πολιτική άγνοια ή, ακόμη χειρότερα, για υστερόβουλη μικροψυχία.
Σε ορισμένες περιπτώσεις φαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να πάει ένα βήμα μπροστά από το κόμμα του, αλλά ποτέ δεν τολμά να συγκρουστεί με παλαιολιθικές απόψεις.
Οποια και αν είναι η εξήγηση για τον μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ, η ουσία παραμένει, και είναι βαθιά προβληματική η έλλειψη σοβαρής αξιωματικής αντιπολίτευσης στη χώρα. Από την εξωτερική πολιτική και την άμυνα έως την οικονομία και την παιδεία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει, κοντά τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση, να βρει έναν συνεκτικό λόγο που θα αξίζει της προσοχής των πολιτών. Σε όλες τις μετρήσεις υστερεί απελπιστικά στα πεδία πολιτικής σε σύγκριση με την κυβέρνηση και τότε είναι που τους φταίνε οι δημοσκόποι και όχι η δική τους απροσάρμοστη πολιτική. Αυτό το έλλειμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι μόνο για λόγους ισορροπίας του πολιτικού συστήματος αλλά και για τον υγιή ανταγωνισμό στην ασκούμενη πολιτική, δημιουργεί παρενέργειες που στο τέλος πληρώνει η κοινωνία. Θα περίμενε κανείς πως μετά τόσα χρόνια θα είχαν καταλάβει επιτέλους ότι δεν μπορεί το 2022 να πολιτεύονται με τον τρόπο που το έκαναν πριν από δέκα χρόνια. Δυστυχώς φαίνεται πως δεν μπορούν να αναθεωρήσουν εσφαλμένες και συχνά τυχοδιωκτικές επιλογές, καθώς τους είναι πιο εύκολο απλώς να καταγγέλλουν κάθε πράξη της κυβέρνησης και ανά τρεις ημέρες να μιλούν για «χούντα Μητσοτάκη», ακόμη και όταν πρόκειται για τη σύλληψη εμπόρων ναρκωτικών σε φοιτητική εστία. Σε ορισμένες περιπτώσεις φαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να πάει ένα βήμα μπροστά από το κόμμα του, αλλά ποτέ δεν τολμά να συγκρουστεί με παλαιολιθικές απόψεις, είτε διότι αδυνατεί είτε διότι κατά βάθος αυτές τον εκφράζουν πραγματικά.
Με αυτά τα δεδομένα και ενώ πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών και η απόσταση των δύο διεκδικητών της εξουσίας μοιάζει να διευρύνεται σε βάρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το μόνο που μπορεί να περιμένουμε είναι πολιτική ένταση που ενδεχομένως να καταλήξει σε ακρότητες. Αυτή την ώρα, με τόσα ανοικτά μέτωπα για τη χώρα, ένας πολιτικός εκπεσμός είναι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε.