Τι νέα; Ολα καλά στο ίδρυμα; Ολα καλά. Η μεγάλη ταραχή, ο παφλασμός του καταρρακτώδους σκανδάλου, δεν πέρασε τα αόρατα τείχη του ιδρύματος. Ελουσε και λούζει τους ήδη βρεγμένους. Δύο χιλιάδες κομματικά στελέχη και στελεχάκια· τριακόσιοι δημοσιογράφοι· πέντε συνταγματολόγοι· χίλιοι λογαριασμοί στο Twitter τυφλά προσηλωμένοι στον εικονικό αλληλοσπαραγμό τους· δέκα δημοσκόποι που βρίσκουν κάθε φορά τις συντεταγμένες των τειχών· που θυμίζουν στους τροφίμους πού τελειώνει το ίδρυμα.
Γιατί το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν συγκινεί τον εξωιδρυματικό κόσμο; Είναι οι πολίτες απολίτικοι και θεσμικώς άνιωθοι; Μήπως οι υλιστικές τους αγωνίες δεν τους επιτρέπουν την πολυτέλεια να ασχολούνται με πράγματα θολά και κινδυνώδη – όπως τα απόρρητα και η άρση τους; Ή, μήπως, η απειλή δεν φαντάζει και τόσο απειλητική;
Ακόμη κι αν πιστέψει κανείς το καταγγελτικό αφήγημα –ακόμη κι αν παραδοθεί στον αποκρυφισμό των δημοσιευμάτων–, οι πολλοί δεν έχουν προφανή λόγο να αισθάνονται απειλημένοι. Η εξουσία που εμφανίζεται στο αφήγημα δεν κυνηγούσε τους αντιπάλους της. Ο αυλάρχης, μας λένε, παρακολουθούσε την αυλή – και όσους παροικούσαν την περίμετρό της.
Αυτή είναι η κυνική ανάγνωση. Θα μπορούσε κανείς να το φανταστεί και αλλιώς: Η κοινή γνώμη –τουλάχιστον ένα ικανό μέρος της– παρακολουθεί τους παρακολουθήσαντες. Βγάζει τα συμπεράσματά της. Νιώθει τη βλάβη. Αλλά, σε ποιον θα αναθέσει την αποκατάσταση;
Στην Αριστερά τού ενάμισι ειδικού δικαστηρίου (το παραδικαστικό δεν έμελλε να φτάσει ολόκληρο στο ακροατήριο); Σε αυτήν την πρώην εξουσία που διατυμπανίζει ότι «τη δεύτερη φορά» θα δοκιμάσει να πιάσει πιο γερά τους αρμούς;
Πού θα διοχετεύσει ο ενημερωμένος πολίτης τις δημοκρατικές ανησυχίες του; Θα πάρει τις ευαισθησίες του Αλιβιζάτου για να οπλίσει τις χούφτες του Πολάκη;
Ετσι, λοιπόν, θα κυλήσει και η προεκλογική ζωή στο ίδρυμα. Σε έναν εσωτερικό βρασμό που θα νοτίζει την περίφραξη, χωρίς να τη διαβρώνει.
Αν επαληθευτεί στις κάλπες, αυτή η δημοσκοπική αντοχή θα αποβεί στο τέλος και ακλόνητη πιστοποίηση της ιδρυματικής κουλτούρας: Θα αποδειχθεί ότι ο ίδιος ο κυρίαρχος δεν πίστευε στην αυτοδύναμη κυριαρχία του. Νόμιζε πως είχε ανάγκη από υπόγεια υποστυλώματα, ενώ σε όλους ήταν εμφανές ότι μπορούσε να σταθεί και χωρίς αυτά.
Το πολιτικό σύστημα δεν πιστεύει στον εαυτό του. Δεν πιστεύει ότι αρκεί η νομιμοποίηση που εκμαιεύεις με την εκλογική πειθώ, ούτε η δευτερογενής νομιμοποίηση που απολαμβάνεις όταν τα καταφέρνεις στη διακυβέρνηση. Δεν κυβερνάς την εξωιδρυματική επικράτεια αν δεν έχεις φροντίσει πρώτα να συντηρήσεις τα κουφώματα του ιδρύματος. Αν δεν ταΐζεις τους εγκιβωτισμένους.
Για τα «κόμματα εξουσίας» η εξουσία δεν μπορεί να αρκείται μόνο στα ορατά της ερείσματα.
Δεν αρκεί η δημοκρατία.
Εκθεση
Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία ηρωισμού. Θα μπορούσε ο πρώτος που βρήκε το σθένος και μίλησε να είναι τώρα υπόδειγμα για όλα τα θύματα. Θα μπορούσε να συμβεί εδώ –όπως και αλλού, όπου έχουν ξεσπάσει σκάνδαλα κακοποίησης με χαρακτηριστικά συστημικής παθολογίας– ο πρώτος που καταγγέλλει να ιστορείται ως εκείνος που ανοίγει τον δρόμο και για τους υπόλοιπους. Ομως εδώ ο μάρτυρας (με τη διπλή έννοια) είδε τη μαρτυρία του τυπωμένη προτού καλά καλά προλάβει να τη διαβάσει ο εισαγγελέας. Ο πρώτος μάρτυρας ακούει επί δέκα ημέρες τις αφηγήσεις του βασανισμού του και τη σκιαγράφηση της ταυτότητάς του. Ζει την πάνδημη συμμετοχή στην επαναθυματοποίησή του. Αντί της ηθικής αναγνώρισης, που θα έπρεπε να απολαμβάνει αυτός που δεν υπέστη παθητικά τη μοίρα του, νιώθει το μάτι του δήμου να τον κοιτάει με λύπηση και ηδονοβλεπτική περιέργεια. Τα media τον πουλάνε. Και η Πολιτεία τον αφήνει έκθετο – συνεργώντας στην κατάλυση της μυστικότητας της ανάκρισης. Το σκάνδαλο έτσι κινδυνεύει να εξαντληθεί στον σκανδαλισμό, χωρίς να πυροδοτήσει αλλαγές και στο σύστημα. Χωρίς δικαιοσύνη.
Βίντατζ
Θα αναδιαπραγματευτεί (τις αμυντικές συμβάσεις και το Ταμείο Ανάκαμψης). Θα παγώσει τους πλειστηριασμούς. Ο βετεράνος σκίστης διεκδικεί την ανάκληση της αποστρατείας του.