«Μύρισε εκλογές», είπε ο πρωθυπουργός, αλλά αυτό δεν αποτελεί είδηση. Είναι σαν να λέει κάποιος «μύρισε άνοιξη» τον Μάρτιο. Η κυβέρνηση διανύει τον τελευταίο χρόνο της θητείας της και αναγκαστικώς πρέπει να τις προκηρύξει μέσα στους επόμενους έξι μήνες. Είδηση –και δη ανησυχητική– θα ήταν να έλεγε ο πρωθυπουργός ότι «δεν μύρισε εκλογές».
Ταυτοχρόνως, όμως, πολυκαίρισε και βρώμισε η συζήτηση για πρόωρες εκλογές, που κυριαρχούσε ανά εξάμηνο κάθε έτους, ξεκινώντας από το 2019. «Την άνοιξη θα γίνουν εκλογές», «καλοκαίρι, λένε αξιόπιστες πηγές του Μαξίμου», «φθινόπωρο σκέφτεται ο πρωθυπουργός» κ.ο.κ. Στο τέλος θα στηθούν κάλπες και κανείς δεν θα το πιστεύει.
Μαζί με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου αρχίζουν και οι ευχές: «Είθε να επικρατήσει ήπιο το κλίμα»· «μακάρι να συζητηθούν οι προκλήσεις που έχει ο τόπος»· «οι πολιτικοί πρέπει να επιστρέψουν στην πολιτική. Πρέπει να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου».
Ως προς το τελευταίο γράφαμε και παλιότερα ότι ακόμη και αν οι πολιτικοί επιστρέψουν στην πολιτική, δεν θα βρουν κανέναν εκεί. Οι δημοσιογράφοι προβάλλουν όσα επικρίνουν. Πολιτικό θέμα γίνεται μια «αιχμή» και όχι κάποια πρόταση. Η Βουλή έχει την τιμητική όταν ανεβαίνουν οι τόνοι και όχι όταν ασχολείται με θέματα που αγγίζουν τη ζωή όλων μας, δηλαδή όλα τα νομοσχέδια. Στα πάνελ περισσεύουν τα επίθετα και λείπουν τα ουσιαστικά. Κανείς δεν προσπαθεί να εκμαιεύσει τι στην ευχή θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ για την υγεία· όλοι ασχολούνται με το τελευταίο σουξέ του κ. Παύλου Πολάκη. Ουδείς ρωτάει σε ποιο Σύνταγμα εδράζεται η διά του απορρήτου περιφρόνηση του Κοινοβουλίου· όλοι ψάχνουν να βρουν «τι έπαθε ο κ. Κώστας Τζαβάρας».
Οσο για το «ήπιο κλίμα», αυτό είναι δεδομένο· δεν σφαζόμαστε, όπως σε άλλες χώρες, για τις εκλογές. Ούτε θα δούμε στίφη ηττημένων να εισβάλλουν στο Κοινοβούλιο. Θα ειπωθούν βεβαίως μερικές αχρείαστες κουβέντες παραπάνω, αλλά μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτές θα είναι χυδαίες αντί να είναι έξυπνες. Χάθηκε η άμιλλα των πολιτικών να προσβάλουν τον αντίπαλο με ευφυολογήματα σαν εκείνο του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος απάντησε σε φωνασκούντα βουλευτή: «Ποιος το είπε αυτό; Α, εσείς; Δεν έχει καμιά σημασία».
Πάμε σαν άλλοτε, λοιπόν, και ούτε καν καινούργιες λέξεις, όπως «αναδόμηση», δεν θα μάθουμε, πόσο δε μάλλον να συζητήσουμε καινούργιες έννοιες. Και αν «τα όρια της γλώσσας μας καθορίζουν τα όρια του κόσμου μας», ο κόσμος της πολιτικής βρίσκεται εκεί κοντά στη δεκαετία του ’80, κάτι που είναι εμφανές όχι μόνο στο Κοινοβούλιο, αλλά και στις πορείες: ίδια τραγούδια, ίδια συνθήματα ίδια τελετουργία.