Στην επικράτεια της εικόνας όλα είναι ορατά όσο προβάλλονται. Μετά, αποσύρονται για να πάρουν άλλα τη θέση τους. Η Αθήνα έχει 129 γειτονιές, όπως είχε πει πριν από μήνες ο δήμαρχός της, ζητώντας, τότε, τη συνδρομή του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για «συστηματική, προληπτική αστυνόμευση», εκεί όπου «η εγκληματικότητα ανθεί», στις υποβαθμισμένες περιοχές.
Αραγε, η υποβάθμιση συνδέεται κυρίως με την εγκληματικότητα ή περιλαμβάνει και το αποχετευτικό σύστημα, τους ελάχιστους και σε κακή κατάσταση ανοιχτούς χώρους, τα κλειστά μαγαζιά, τον αριθμό των κατοίκων που προσβλέπουν στα συσσίτια των ενοριών;
Ο Κολωνός υπήρξε «τυχερός». Η υπόθεση της σεξουαλικής κακοποίησης της 12χρονης και στη συνέχεια η «Κιβωτός του Κόσμου» κρατούν για καιρό ανοιχτό το κανάλι της δημοσιότητας. Από το χθεσινό βασικό θέμα της «Κ» για τις αθέατες πλευρές του Κολωνού (σε ρεπορτάζ της Ιωάννας Φωτιάδη). διαπιστώνουμε πολλά επιμέρους θέματα από αυτά που, αν δεν εκραγούν, μπορεί να μην απασχολήσουν ποτέ τα ΜΜΕ ή την πολιτεία, όπως η ανεργία ή ο αναλφαβητισμός.
Πριν από περίπου 10 χρόνια, η δράση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή έφερε στην επιφάνεια περιοχές όπως η πλατεία Βικτωρίας και ο Αγιος Παντελεήμονας. Σήμερα, ποια είναι η εκεί πραγματικότητα; Το παρεμπόριο και η παραβατικότητα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο έστρεψαν τους προβολείς στην κεντρική αρτηρία της Πατησίων, που φτάνει μέχρι την Ομόνοια. Για να μην αναφέρουμε το διαχρονικό πρόβλημα του Πολυτεχνείου.
Κάθε τόσο, παράλληλα με την εκτίναξη του Airbnb και των –όσων έχουν απομείνει– ενοικίων στο Κουκάκι ή στο Παγκράτι, δίπλα στις μαχητικές συζητήσεις για το gentrification, ένας άλλος κόσμος, λίγο παραπέρα, αγκομαχάει και παραπαίει. Προφανώς ο δήμος, από μόνος του, δεν μπορεί και δεν είναι και υπεύθυνος για να σηκώσει στους ώμους του την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Θα μπορούσε, όμως, να κάνει λίγο περισσότερο χώρο ανάμεσα στα προγράμματα για τις προσόψεις των κτιρίων (βάψιμο και αποκατάσταση πολυκατοικιών), για τις αναπλάσεις του κέντρου, τις (αχρείαστες) πεζοδρομήσεις κεντρικών αρτηριών, και να βρει χρόνο να ασχοληθεί με τα «αθέατα». Να προβάλει περισσότερο μια ατζέντα συνεργασιών με την πολιτεία –όχι μόνο για την αστυνόμευση–, ώστε να στρέψει και το ενδιαφέρον στο ανθρώπινο τοπίο.
Οταν λέμε ότι η Αθήνα είναι γκρίζα, δεν εννοούμε μόνο τα κτίρια.