Πριν ακόμη προλάβουμε να χωνέψουμε την υπόθεση με την εκπόρνευση της δωδεκάχρονης στα Σεπόλια, ξέσπασε η ιστορία της «Κιβωτού». Εν τω μεταξύ κάποιοι προσπάθησαν να ανταγωνιστούν τον θόρυβο που ξεσήκωσαν οι δύο υποθέσεις με τους καταλόγους των υποκλοπών. Ματαίως. Οχι μόνον δεν κατάφεραν να προσκομίσουν αποδείξεις, αλλά το μόνο που κατάφεραν να αποκαλύψουν είναι ότι έχουμε μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί την εξουσία της για να παρακολουθεί τον εαυτό της. Οσο δημοκρατικό πόνο κι αν καταναλώσουν, δύσκολα θα τραβήξουν την προσοχή των ψηφοφόρων από τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού. Κι εκεί είναι η αδυναμία της αντιπολίτευσης. ∆εν έχει να προτείνει τίποτε για τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και ζητάει λογαριασμό από τη δημοκρατία. Ομως το επαναλαμβάνω. ∆υστυχώς ή ευτυχώς, στους μήνες που μεσολαβούν ώς τις εκλογές θα έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε ξανά και ξανά όλ’ αυτά. Προς το παρόν, ας σταθούμε για λίγο στον τρόπο που επηρεάζουν το κοινό αίσθημα οι δύο αυτές υποθέσεις, ο μαστροπός των Σεπολίων και η «Κιβωτός του Κόσμου». Τον πρώτο δεν τον ξέραμε, ώσπου τύχη διόλου αγαθή μας ανάγκασε να τον γνωρίσουμε. Την «Κιβωτό του Κόσμου» όμως την ξέραμε. Και όχι μόνον την ξέραμε, αλλά την θεωρούσαμε και μια πρότυπη οργάνωση κοινωνικής ευαισθησίας. Μια οργάνωση που όλοι ευχόμασταν να βρει μιμητές. ∆εν ξέρω τι θα αποδειχθεί ώς το τέλος. Ομως, όταν η πρεσβυτέρα λέει ότι έβγαλε 300.000 ευρώ από τη θυρίδα για να τα μετρήσει, είναι βέβαιο πως κάτι δεν πάει καλά.
Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στις δύο υποθέσεις, τον μαστροπό των Σεπολίων και την «Κιβωτό». Είναι ότι και η μία και η άλλη αφορούν τους πιο ευάλωτους συμπολίτες μας, τα ανήλικα παιδιά. Κι όταν μια κοινωνία δεν μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά της είναι μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό της. Η βοή του αίσχους δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει και έρχεται η δίκη για το έγκλημα που έγινε στο Μάτι για να την ενισχύσει. Είναι άλλο να ακούς τον αριθμό των 102 νεκρών και άλλο να ακούς την κυρία Βαρβάρα Βουκάκη που έχασε τον άνδρα της και τα δύο της παιδιά. Την έστελναν, είπε στο δικαστήριο, από τη μία υπηρεσία στην άλλη για να τα αναγνωρίσει. Ο καθένας απ’ αυτούς τους 102 έχει όνομα, και έχασε τη ζωή του με τον δικό του φριχτό τρόπο. Πόσοι φώναζαν και δεν υπήρχε κανείς να τους ακούσει; Τηρουμένων όλων των αναλογιών υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στο Μάτι και την «Κιβωτό». Είναι η αμέλεια, η αδιαφορία, το «εντάξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτε», που δημιουργούν τις προϋποθέσεις των εγκλημάτων. ∆εν φτάνει η νομοθεσία. Χρειάζεται η καλλιέργεια της κοινωνικής ευαισθησίας. Και στο σημείο αυτό αναδεικνύεται το έλλειμμα της πολιτικής.