Η συμπάθεια από τον θάνατο της Φώφης Γενημματά, η δυναμική της εκλογής ενός καινούργιου προέδρου και εκπροσώπου της νέας γενιάς, ακόμη και η ενστικτώδης στήριξη σε έναν αρχηγό κόμματος που ήταν θύμα παρακολουθήσεων, δεν έχουν αποφέρει τη δημοσκοπική ώθηση που ανέμεναν και ήλπιζαν στο ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτό το σκηνικό προστίθεται τώρα η υπόθεση Καϊλή, η οποία, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δείχνει να προκαλεί μια, έστω και περιορισμένη, φθορά παρότι είναι γνωστή η τεταμένη σχέση ανάμεσα στον πρόεδρο και στη μέχρι πρότινος ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, την οποία δεν υποστήριζε και δεν θα πρότεινε ξανά για υποψήφια.
Ακόμη και αν η Νέα Δημοκρατία δεν αποφύγει και αυτή κάποιες απώλειες από την υπόθεση της δικής της ευρωβουλευτού –και στις δύο περιπτώσεις οι ηγεσίες των κομμάτων έδρασαν άμεσα–, δεν διαφαίνεται προοπτική βελτίωσης των προοπτικών του ΠΑΣΟΚ.
Τα κόμματα που θα ωφεληθούν από τις τελευταίες εξελίξεις στις Βρυξέλλες, οι οποίες φέρνουν στη μνήμη εικόνες από το παρελθόν, είναι πρωτίστως τα αντισυστημικά.
Το στοίχημα για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι κατά πόσον έχει την ικανότητα, ουσιαστική και επικοινω- νιακή, να πείσει ότι το κόμμα του μπορεί και πρέπει να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο.
Σε αυτό το πλαίσιο, για τη Νέα Δημοκρατία, γεννάει προβληματισμό όχι τόσο η διαφαινόμενη σταδιακή άνοδος του εθνικού κόμματος Ελληνες, όσο η εδραίωση και ενίσχυση της Ελληνικής Λύσης, αλλά και η καταγραφή στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μιας διακριτής παρουσίας της Εθνικής Δημιουργίας.
Ο διαφαινόμενος κίνδυνος δεν αφορά μόνο τη στέρηση της αυτοδυναμίας, αλλά και την προοπτική να βρεθεί η Ν.Δ. μπροστά σε ένα δύσκολο δίλημμα: μια κυβερνητική συνεργασία με συγκεκριμένο κόμμα, την οποία θα ήθελε να αποφύγει.
Για το ΠΑΣΟΚ, το σκηνικό λαμβάνει δυνητικά υπαρξιακές διαστάσεις. Εάν η άνοδος που καταγράφηκε μετά την εκλογή Ανδρουλάκη –όταν πολλοί ευελπιστούσαν ότι το κόμμα θα εδραιωνόταν ως ισχυρός τρίτος πόλος και θα διαδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις– αποδειχθεί κάτι περιστασιακό και χωρίς προοπτική, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος περαιτέρω υποχώρησης και πρόκλησης εσωτερικών αναταράξεων με χαρακτηριστικά αποσύνθεσης, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται γα το μέλλον.
Εάν εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη η αίσθηση πως το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να παίξει τον ρόλο που προσδοκούσε –υπό την πίεση και των δύο μεγάλων κομμάτων που διεκδικούν, το καθένα με τον δικό του τρόπο, κομμάτι του μεσαίου χώρου–, θα υποχωρήσει και η επιθυμία ενός μέρους των κεντρώων και αναποφάσιστων ψηφοφόρων για κυβέρνηση συνασπισμού με τη συμμετοχή και ενός δεύτερου κόμματος, μετριοπαθούς και με αξιόλογα στελέχη, ως δικλίδα ασφαλείας, ελέγχου και αποτροπής κάθε είδους διολισθήσεων.
Υπό αυτό το πρίσμα, το στοίχημα για τον Νίκο Ανδρουλάκη το αμέσως επόμενο διάστημα είναι κατά πόσον έχει την ικανότητα, ουσιαστική και επικοινωνιακή, να υπερβεί τις δυσκολίες της τρέχουσας περιόδου, να αντιστρέψει το κλίμα στασιμότητας και να πείσει ότι το κόμμα του μπορεί και πρέπει να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο, επιδεικνύοντας και την ανάλογη δημοσκοπική άνοδο.