Λένε πως το ΠΑΣΟΚ μετά την εκλογική απίσχναση δεν είναι τόσο ένα κόμμα, όσο μια τεχνογνωσία. ΠΑΣΟΚ είναι όποιος κλέβει τις πατέντες του ΠΑΣΟΚ – τις τεχνικές διεκδίκησης και άσκησης της εξουσίας, και όχι μόνο.
Ο τσιπρικός ΣΥΡΙΖΑ, ως το πιο επιτυχημένο από τα γενόσημα ΠΑΣΟΚ, δεν χαρακτηρίζεται τόσο από τις καταγωγικές του επιταγές, όσο από τον ρεαλισμό του κόμματος εξουσίας όπως τον εκφράζει ο αρχηγός του. Παρά τη στάμπα του τοξικού και τάχα ιδεοληπτικού παίκτη, ο Τσίπρας έχει επιδείξει ασυναγώνιστη ελαστικότητα, στο επίπεδο των ιδεών, αλλά και των προσώπων. Οι επιλογές του στα πρόσωπα αντανακλούν και την ευκολία με την οποία υιοθετούσε κάθε φορά «ό,τι χρειαζόταν». Καμμένος και Ανεξάρτητοι Ελληνες που αποκήρυτταν τον Καμμένο, ΠΑΣΟΚ ιουρασικό αλλά και νεοπαπανδρεϊκό, άτακτοι της Δεξιάς και Γκλέτσοι του αντισυστημικού πολτού: Ολοι οι καλοί χώρεσαν κατά καιρούς σε ένα κομματικό σχήμα που είχε ήδη τανυστεί για να ανταποκριθεί στην κωλοτούμπα.
Η ένταξη στο σχήμα των πρώην βουλευτριών του κόμματος Βαρουφάκη, Αγγελικής Αδαμοπούλου και Φωτεινής Μπακαδήμα, συνεχίζει απλώς αυτή τη γενεαλογία του ξεχειλώματος. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι διαφημίζοντας μια διεύρυνσή του στη μικρή δεξαμενή που χάσκει στα Αριστερά του, ο Τσίπρας ομολογεί ότι έχει μόνο εκεί να αποταθεί προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατηγική της διαχειρίσιμης ήττας. Αντί να επιτεθεί στο Κέντρο, σκουπίζει ό,τι μπορεί από τα αριστερά, για να περιορίσει το εύρος της ψαλίδας. Αυτή θα ήταν όμως υπερανάλυση ενός αντανακλαστικού «πολυσυλλεκτικότητας» που ενεργοποιείται χωρίς πολλή περίσκεψη.
Δεν είναι αλήθεια ότι στον ΣΥΡΙΖΑ τρώνε χαβιάρι.
Ετσι λειτουργεί και σε επίπεδο –τρόπος του λέγειν– «προγραμματικής» αντιπαράθεσης ο Τσίπρας. Η αντιπολίτευσή του εκδηλώνεται ορμητικά στο πεδίο που τον καθιέρωσε – τη σκανδαλολογία. Στερεύει όμως από ιδέες στο πεδίο της οικονομίας, που φαίνεται να είναι και πιο κρίσιμο εκλογικά από τις ρωγμές που έχουν προκαλέσει τα σκάνδαλα στα ερείσματα της κυβέρνησης.
Το βραχυκύκλωμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο έκτακτο βοήθημα για τα τρόφιμα είναι ίσως το πιο ενδεικτικό: Ο ΣΥΡΙΖΑ επαμφοτερίζεται ανάμεσα στην καταγγελία και τον υπερθεματισμό – όπως ακριβώς συνέβη, για άλλους λόγους, και με το επίδομα στους αστυνομικούς και τους λιμενικούς. Οταν οι «προγραμματικές» σου εμπνεύσεις εξαντλούνται στο να δίνεις λεφτά, τι κάνεις τώρα που τα λεφτά τα δίνουν οι αντίπαλοί σου; Ακούγεται χονδροειδές, αλλά εξηγεί την ανοιχτή αντίφαση στην οποία έχει πέσει ο Τσίπρας, στην αβίαστη ευγλωττία του οποίου οφείλουμε και τον αποκαλυπτικό ορισμό της γενόσημης πολιτικο-οικονομικής φιλοσοφίας του: «Αν είχα να μοιράσω 50 δισ., θα έβγαινα πρωθυπουργός μέχρι να βαρεθώ», είχε πει. Αν λοιπόν οι εκλογές έχουν τιμή, τις κερδίζει, σύμφωνα με την πεποίθηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός που ανοίγει το ταμείο.
Αυτή, βέβαια, δεν είναι «Αριστερά του χαβιαριού». Είναι ψευτοΠΑΣΟΚ του μπακαλιάρου.