Ενα παντατίφ μ’ ένα μικρό χρυσό άνθος κενταύριου: αυτό της χάρισε η αδελφή της την Πρωτοχρονιά του 2015. Γνωστό από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες, το Centaurium (πήρε το όνομά του από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα), ερυθρό ή κυανό, θεωρείται από πολλούς λαούς φυτό της ίασης. Για εκείνη, όμως, η γιατρειά ήταν τότε άγνωστη λέξη.
Ο κόσμος της, όπως τον ήξερε επί δύο και πλέον δεκαετίες, είχε μόλις καταρρεύσει με τον πιο επώδυνο και αναπάντεχο τρόπο, το σπίτι της είχε γίνει ναρκοπέδιο, κάθε δωμάτιό του έκρυβε αμέτρητες αναμνήσεις, ο πόνος της απώλειας που είχε βιώσει πριν από λίγους μήνες ήταν σχεδόν σωματικός, διαρκής και αφόρητος. Ενα τεράστιο χάσμα είχε ανοίξει ανάμεσα στο πριν και στο τώρα. Επρεπε όλα να τα μάθει ξανά από την αρχή, συλλαβίζοντας. Αναγκαζόταν να προχωρήσει σε νέους δρόμους, μπουσουλώντας. Προσπαθούσε να βρει τη θέση της σε μια ανοίκεια πραγματικότητα, να αποκτήσει μια καινούργια ταυτότητα.
Τίποτα δεν μπορούσε να την παρηγορήσει, ούτε καν να την ανακουφίσει, πόσο μάλλον να τη γιατρέψει. Δεν το ήθελε κιόλας. «Τι σημαίνει γιατρειά; Οτι θα ξεχάσω; Οχι, δεν θα ξεχάσω ποτέ, αυτό θα είναι προδοσία», έλεγε.
Πριν από λίγες μέρες, τακτοποιώντας τα συρτάρια της, βρήκε το βελούδινο κουτάκι μ’ εκείνο το συμβολικό δώρο. Σκέφτηκε από πόσα δύσβατα μονοπάτια πέρασε τα τελευταία οκτώ χρόνια. Δεν ήταν πια η ίδια – το ένιωθε, το έβλεπαν και οι άνθρωποι γύρω της. Είχε μάθει πολλά: πως το πένθος δεν είναι ευθεία γραμμή, έχει διαβαθμίσεις και πολλές ανεξερεύνητες περιοχές, τις οποίες διαρκώς ανακαλύπτουμε· πως ο πόνος μιας απώλειας δεν περνάει ποτέ, όμως μαλακώνει με τον καιρό· πως είμαστε πολύ πιο δυνατοί, τελικά, από όσο νομίζουμε· πως η ζωή δεν σταματά ούτε μια στιγμή να μας εκπλήσσει, μας οδηγεί σε ξέφωτα εκεί που δεν το περιμένουμε. Και, κυρίως, πως πραγματική ευτυχία είναι όταν έχεις τη γλυκιά βεβαιότητα ότι όλοι οι άνθρωποι που αγαπάς είναι υγιείς, ήρεμοι κι ευτυχισμένοι – και εκείνοι που δεν είναι πια εδώ, μαζί σου, έφυγαν ξέροντας πόσο πολύ τους αγάπησες γιατί πρόλαβες να τους το πεις. Τίποτα δεν άφησες να αιωρείται ή να υπονοείται, καμιά «συγγνώμη», κανένα «ευχαριστώ».
Κράτησε για λίγο στα χέρια της το λουλούδι του κενταύριου, ψηλάφισε τρυφερά τα πέταλά του, ίσιωσε το κορδόνι του παντατίφ και το πέρασε στον λαιμό της.