Κάποιοι λένε ότι φταίνε οι νέοι μηχανισμοί κατασκευής «βεβαιοτήτων». Δεν βλέπεις απλώς κάτι στην οθόνη σου που παρουσιάζεται ως αληθινό· μετέχεις αμέσως και σε μια εικονική κοινότητα έτοιμη να το εκλάβει ως δεδομένο και να το μετατρέψει σε καύσιμο των προκαταλήψεών της.
Στην περίπτωση όμως του Χρήστου Σπίρτζη η αντοχή της ψευδούς βεβαιότητας μάλλον δεν πρέπει να αποδοθεί στην ψηφιακή μήτρα που την επώασε. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ακόμη δημοσίως να υπερασπίζεται μια πληροφορία που την έχει εν τω μεταξύ διαψεύσει το ίδιο το μέσο ενημέρωσης, το οποίο την είχε αρχικώς δημοσιεύσει. Δεν φταίει γι’ αυτές τις παρωπίδες η εγκεφαλική καλωδίωση με τα δίκτυα. Φταίει μάλλον η πολιτική κουλτούρα, που ταυτίζει την αναγνώριση του λάθους με πολιτική ταπείνωση. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το αντίθετο: η αδυναμία να παραδεχθείς την πλάνη, εξαφανίζει και το (όποιο) γόητρο.
Το κόμμα του Σπίρτζη, άλλωστε, έχει αποδείξει ιστορικά ότι η ομολογία της αυταπάτης είναι ασφαλέστερη μέθοδος διαχείρισης του πολιτικού κόστους, από την εμμονή σε αυτή.
Οταν τα αναθέματα περί «προδοσίας» γίνονται ρουτίνα.
Η παράταιρη εμμονή (δεν είχαμε άδικο όταν λέγαμε ότι η Ελλάδα αφήνει μικρά παιδιά να πεθάνουν αβοήθητα) δεν είναι όμως το πιο ενδιαφέρον στο σπίρτζειο είδος της αντιπολίτευσης. Το οδυνηρά ενδιαφέρον είναι η ευκολία με την οποία η προεκλογική αντιπαράθεση ολισθαίνει σε ρητορικά σχήματα που άλλοτε λογίζονταν ως ταμπού. Η υπόθεση της Μαρίας έγινε αφορμή για να ανταλλαγούν μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ βαριά αναθέματα περί «προδοσίας» και «εξυπηρέτησης της Τουρκίας». Ο Σπίρτζης βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ισχυρισμό ότι «πήγατε με την Τουρκία μέσα στην Ελλάδα», «μάχεστε την πατρίδα σας», «υποστηρίζετε μια οργανωμένη επιχείρηση κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας»· και απάντησε: «Προδοσία είναι να καλείς τις τουρκικές υπηρεσίες να επιχειρήσουν πάνω σε ελληνικό έδαφος. Και αυτό δεν είναι στα λόγια προδοσία. Το ‘χετε κάνει ήδη. Εκχωρήσατε ελληνικό έδαφος στις τουρκικές υπηρεσίες».
Δεν έφταιγε μόνον ο βρασμός της τηλεοπτικής στιγμής για αυτές τις χοντράδες. Μπαίνουμε σε μια προεκλογική περίοδο, στης οποίας το τοξικό μενού, μαζί με την ευκολία της προδοτολογίας, έχουν εργαλειοποιηθεί –με ένταση πρωτοφανή για τα τελευταία 40 χρόνια– και ανώτατα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το συμπέρασμα, για όποιον θερμομετράει αυτή την προεκλογική ατμόσφαιρα, είναι ότι αν η μικρή Μαρία δεν ήταν κατασκευασμένη, κάποιος θα είχε λόγο να την επινοήσει τώρα. Θα είναι κίνητρο να πετάξει ένα τέτοιο σπίρτο σε μια εύφλεκτη δημόσια σφαίρα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί. Ο εμπρηστής θα μπορούσε να αισιοδοξεί ότι χωρίς ρίσκο, με μια προβοκάτσια, θα μπορούσε να προκαλέσει ασύμμετρο αντίκτυπο.
Τσιμπάμε εύκολα. Και δεν το κρύβουμε.