Αναζητώ στο Google Earth την Αλενκούρ της Γαλλίας. Θέλω να περιηγηθώ στο μικροσκοπικό χωριό του γαλλικού Βορρά που γεννήθηκε (το 1992) και μεγάλωσε ο Εντουάρ Λουί με διαφορετικό όνομα (Εντύ) και επώνυμο (Μπελγκέλ). Για κάποιο λόγο με στοιχειώνουν οι φωτογραφίες της σελίδας 35 του τελευταίου του βιβλίου που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αντίποδες με τίτλο «Αλλαγή: μέθοδος» (μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη). Είναι σαν να μην πιστεύω την ασύλληπτη φτώχεια που κραυγάζουν αυτές οι δύο ασπρόμαυρες λήψεις, μια φτώχεια αδιανόητη ακόμα και για το πιο σκοτεινό και αδικημένο μέρος στην Ευρώπη, μια φτώχεια που έκανε τον Λουί να θελήσει να δραπετεύσει με κάθε πόρο του κορμιού του, να αλλάξει ταυτότητα, δόντια, ντύσιμο, σωματότυπο, τις φύτρες των μαλλιών του· οτιδήποτε που θα μπορούσε να θυμίζει τον απελπισμένο γκέι έφηβο, θύμα ανελέητου εκφοβισμού, προορισμένου να ζήσει τη ζωή του πατέρα και της μητέρας του: να δουλεύει στο εργοστάσιο ή να «προσέχει» ηλικιωμένους, να περνάει ώρες μπροστά από την τηλεόραση, να καταβροχθίζει τσιπς και νάτσος, να μεθάει με πάμφθηνο κρασί από το σούπερ μάρκετ.
Εστιάζω με μεγαλύτερη μανία στο Google Earth και από ψηλά το πάμφτωχο χωριό του Μπελγκέλ που έγινε Λουί (κι ένας από τους διασημότερους πεζογράφους της γενιάς του) μοιάζει με παράδεισο. Ανάμεσα στο Καλαί και στο Παρίσι (τον τελικό προορισμό της επιχείρησης μεταμόρφωσης του συγγραφέα), το Αλενκούρ περιβάλλεται από μια ειδυλλιακή πεδιάδα. Δυσκολεύομαι να δω έναν τόπο μαρτυρίου αλλά αρκούν ένα ή δύο βιβλία του για να χωνέψετε την οπτική αντίφαση. Ναι, δεν είναι το Λονδίνο του Ντίκενς· αλλά και ο 21ος αιώνας τα καταφέρνει ακόμα: 180 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Πόλης του Φωτός η καρδιά της Ευρώπης επιφυλάσσει τις πιο επώδυνες εκπλήξεις.
«Ηθελα να πετύχω για να εκδικηθώ». Ο Εντουάρ Λουί τα κατάφερε και τα δύο υπερβολικά νωρίς.
Η λύσσα του Εντουάρ Λουί να ταπεινώσει τη μοίρα του, κι έτσι να πάρει εκδίκηση για τα όσα πέρασε μέχρι τα 14, πριν δηλαδή καταφέρει να γίνει δεκτός σε ένα καλλιτεχνικό λύκειο στην Αμιένη, είναι το καύσιμο που δεν μεταμορφώνει μόνο τον εαυτό του αλλά και το ειδικό λογοτεχνικό βάρος μιας γραφής ακατέργαστης, σχεδόν προφορικής.
«Ηθελα να πετύχω για να εκδικηθώ», γράφει στις πρώτες σελίδες του τελευταίου του βιβλίου. Θα το πει και θα το ξαναπεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. «Η επιθυμία μου να εκδικηθώ για την παιδική μου ηλικία, εκείνη που με είχε οδηγήσει ώς την Αμιένη, είχε μεταλλαχθεί σε επιθυμία να πάρω τη ρεβάνς – όχι πια ενάντια στην παιδική μου ηλικία, αλλά απέναντι σε ολόκληρο τον κόσμο». Προς το τέλος του «Αλλαγή: μέθοδος» ο Λουί αναπολεί τον τόπο των βασανιστηρίων του. «Ξέρω πως αν γυρνούσα πίσω θα σιχαινόμουν αυτόν τον κόσμο, κι ωστόσο μου λείπει», παραδέχεται. Το Αλενκούρ θα είναι πάντα εκεί· όπως και ο Εντύ Μπελγκέλ.