Φυσικά δεν γίναμε Τουρκία, όπως θα έλεγαν οι εραστές της υπερβολής και οι λάτρεις της αντιπολίτευσης. Αλλά δεν περιποιεί τιμή σε μια δυτική Δημοκρατία να συλλαμβάνεται ένας συγγραφέας λίγο μετά την ομιλία του σε βιβλιοπωλείο.
Η νυχτερινή σύλληψη του κ. Πέτρου Τατσόπουλου αναδεικνύει (για μία ακόμη φορά) όλες τις παθογένειες του νομικού και δικαστικού συστήματος ειδικώς σε ό,τι αφορά την εκφορά του λόγου. Εχουμε σημειώσει πολλάκις ότι η νομοθεσία μας (με πρώτο το άρθρο 14 του Συντάγματος) έχει πολλές νάρκες εν υπνώσει. Εχουμε, δηλαδή, μεγάλη παράδοση νομοθετημένης ανελευθερίας του λόγου.
Ουδείς ενοχλείται από τις νάρκες μέχρι που κάποιος επιτήδειος πυροδοτήσει μία από αυτές. Τότε αρχίζουν οι οιμωγές: «Μα πώς έγινε αυτό;»· «είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα να συλλαμβάνονται νυχτιάτικα συγγραφείς;»· «τι τα θες; Τουρκία γίναμε» και άλλα δακρύβρεχτα. Ολοι ζητούν να εκσυγχρονιστεί το νομοθετικό πλαίσιο για να συνάδει με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και μετά το ξεχνάμε.
Στις αυτόφωρες συλλήψεις δημοσιογράφων συγγραφέων κ.ά. υπάρχει μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Τον Φεβρουάριο του 2019, και ύστερα από αθρόες συλλήψεις δημοσιογράφων, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατήργησε τη διαδικασία του αυτοφώρου για αδικήματα λόγου. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους την επανέφερε με τον νέο ποινικό κώδικα! Το μετάνιωσε; Μάλλον το ξέχασε! Ολοι θυμόμαστε ότι ο νέος ποινικός κώδικας ψηφίστηκε τσάτρα-πάτρα λίγο πριν από τις εκλογές. Αν και είχε πολλές προοδευτικές διατάξεις, δεν συζητήθηκε επί μακρόν και επί της ουσίας, ώστε κάποιος να προσέξει ότι αναιρούνταν όσα ψηφίστηκαν προ πενταμήνου. Επομένως, έχουμε κι ένα πρόβλημα ποιότητας του νομοθετικού έργου, και δη του ποινικού κώδικα που αφορά την ελευθερία ή τη φυλάκιση χιλιάδων πολιτών.
Το τρίτο που πρέπει να προσέξουμε είναι αυτό που έγραψε ο κ. Τατσόπουλος και βρέθηκε στο τμήμα. Υπήρχε σκληρή κριτική για έναν «ανθύπατο της trash tv», που σώθηκε σε μονάδα εντατικής θεραπείας και αντί να ευχαριστεί τους γιατρούς που τον έσωσαν «έδειξε» κάποιον Αγιο Εφραίμ. Γιατί σε αυτόν τον Αγιο; Αβυσσος η ψυχή όσων πολιτεύονται. Το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι τι κάνει ο αντιεμβολιαστής παρουσιαστής, αλλά τι προβλέπει ο νόμος. Ακόμη και αν (λογικώς) δεν υπάρχει δυσφήμηση, όπως στην περίπτωση του συγγραφέα, ο αστυνομικός είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει σε σύλληψη και μετά την ταλαιπωρία να αναλάβει η δικαιοσύνη. Συνεπώς, όλοι είμαστε εκτεθειμένοι, ακόμη και σε κατά φαντασίαν δυσφημήσεις.
Μ’ αυτά και με τ’ άλλα δεν γίναμε βεβαίως Τουρκία, αλλά έχουμε όλα τα προαπαιτούμενα…