Η επιλογή της εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ να προσδώσει εκ των προτέρων συνωμοσιολογική διάσταση στο ενδεχόμενο μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία, υπονοώντας ότι μπορεί να είναι αποτέλεσμα εκβιασμού με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν από την παρακολούθηση του κ. Νίκου Ανδρουλάκη, σήμανε την έναρξη πολέμου μεταξύ των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Οσο και αν ορισμένοι επιμένουν να τη χαρακτηρίζουν σφάλμα της φρέσκιας, και επομένως άπειρης, εκπροσώπου, η συγκεκριμένη δηλητηριώδης αναφορά πέτυχε τον στόχο της. Η περίοδος σχετικής νηνεμίας στις σχέσεις των δύο κομμάτων, που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες μιας «προοδευτικής διακυβέρνησης», την οποία αμφότερα ευαγγελίζονται, είχε ημερομηνία λήξης.
Αλλωστε ήταν περισσότερο προϊόν συγκυρίας –καθώς η υπόθεση της παρακολούθησης του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ μοιραία τοποθέτησε Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη στο ίδιο «μετερίζι»– παρά ουσιαστικής προσπάθειας προσέγγισης.
Από τη στιγμή που εισήλθαμε, έστω και ανεπισήμως, στην προεκλογική περίοδο, ήταν θέμα χρόνου να πέσουν οι μάσκες της όποιας ευπρέπειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκαταλείποντας τη συγκαταβατική συμπεριφορά του κηδεμόνα, με την οποία αντιμετώπιζε το ΠΑΣΟΚ, και αδιαφορώντας για τη συγκρότηση «αντιδεξιού μετώπου» –καθώς ο νέος, τρίτος ή τέταρτος, ανένδοτος που κήρυξε ο κ. Τσίπρας αφορά τον… λαό και όχι τα κόμματα–, πέρασε στην επίθεση, δείχνοντας σαφώς ποιες είναι οι προθέσεις του: να λεηλατήσει την εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ, ακριβώς αντίστροφα από αυτό που γινόταν τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, προκαλώντας την αποστροφή των κομμάτων της Αριστεράς.
Είναι ακριβώς αυτή η σχέση φλερτ και μίσους, που χαρακτηρίζει το ιστορικό των δύο χώρων, που δεν τους επιτρέπει ποτέ να συναντηθούν. Δεν είναι τυχαίο μάλλον το γεγονός ότι τη μοναδική φορά που συγκυβέρνησαν ήταν μαζί με τη Νέα Δημοκρατία στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Το ΠΑΣΟΚ έχει συγκυβερνήσει επίσης με τη ΔΗΜΑΡ, πάλι όμως με τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 με τους ΑΝΕΛ και ως Συνασπισμός, πάλι με τη Νέα Δημοκρατία, στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, το «βρώμικο» 1989.
Στην πράξη, λοιπόν, έχει αποδειχθεί ότι η απέχθεια που αισθάνονται οι «αριστεροί» προς τους «σοσιαλιστές» και τούμπαλιν είναι μεγαλύτερη από αυτήν που επιδεικνύουν προς τους «δεξιούς». Η ρίζα της προβληματικής σχέσης βρίσκεται εξάλλου στο γεγονός ότι απευθύνονται στο ίδιο εκλογικό σώμα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα κέρδη τού ενός αποτελούν απώλειες για τον άλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να πετύχει την καλύτερη δυνατή εκλογική επίδοση, αποσκοπεί στην προσέλκυση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, επομένως και στη συρρίκνωσή του. Και έχει αποδείξει πολλές φορές ότι δεν έχει κανένα ενδοιασμό ή δισταγμό στις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να πετύχει τους στόχους του και επιπλέον διαθέτει το προνόμιο ότι είναι κόμμα εξουσίας.