Υπάρχουν δυστοπίες και δυστοπίες. Αλλες παίρνουν τη μορφή ενός θεατρικού έργου και έτσι, ίσως, είναι ευκολότερο να τις διαχειριστεί κανείς γιατί, αφού τις επεξεργαστεί με όρους καλλιτεχνικού αποτελέσματος, τις αποθηκεύει για μελλοντική χρήση. Αλλες πάλι είναι παρούσες διαρκώς στην πόλη· ορατές σε κάποιους λίγους, υποκριτικά αόρατες στους περισσότερους. Πρόσφατα, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήγε, με κλιμάκιο του ΟΚΑΝΑ, στις πιάτσες των ναρκωτικών, στις γειτονιές όπου συχνάζουν τοξικοεξαρτημένοι, και συνομίλησε μαζί τους.
Για τους αθέατους μιλάει και η «Pomona», το σουρεαλιστικό θρίλερ του Αλιστερ Μακ Ντάουαλ, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Πόρτα», σκηνοθετημένο, αριστοτεχνικά, από τον Θωμά Μοσχόπουλο και τον Sigurdur F3. Ο 35χρονος Βρετανός συγγραφέας (το έργο του αυτό είναι του 2014) περιγράφει με τρόπο ελλειπτικό μια αλληλουχία συμβάντων στο Μάντσεστερ. Επτά πρόσωπα, νέοι άνθρωποι ως επί το πλείστον, διασταυρώνονται σε έναν μετα-κόσμο· τον κόσμο μας. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν το έργο αφορά την εμπορία βρεφών, την οργανωμένη μαστροπεία, το εμπόριο οργάνων, τη μαφία ή όλες τις θεωρίες συνωμοσίας που γνωρίζουμε ταυτόχρονα. Ή ίσως να είναι ένα παιχνίδι RPG (Role Playing Game) –από τα μακροβιότερα και εξαιρετικά δημοφιλή– όπου οι χαρακτήρες είναι απλώς παίκτες που συμμετέχουν εκουσίως, υπό τις οδηγίες ενός σκηνοθέτη παρόντα/απόντα.
Οσο για τον τίτλο, αναφέρεται σε μια περιοχή, πραγματική, στο κέντρο του Μάντσεστερ, νησιωτική, εγκαταλελειμμένη, την Πομόνα, την οποία οι ντόπιοι χαρακτηρίζουν ως «μια τρύπα στο κέντρο της πόλης». Οι αδιευκρίνιστες, εφιαλτικές, πολύ σκοτεινές δραστηριότητες που περιγράφει το έργο, θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβαίνουν εκεί. Οι βασανισμένες και βασανιστικές ζωές της Ολι, της Φαίη, του Τσάρλι, του Μόου μπορεί να είναι μέρος ενός διεστραμμένου παιχνιδιού ή μιας ιστορίας με τέρατα, τα οποία, όμως, κυκλοφορούν ανάμεσά μας, παρασύροντας τα θύματά τους σε μια «τρύπα στο κέντρο της πόλης». Ανθρωποι μοναχικοί ή μόνοι, που, πιθανότατα, δεν θα αναζητήσει κανείς αν εξαφανιστούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Η απώλειά τους δύσκολα θα καταγραφεί ή θα απασχολήσει τα ΜΜΕ.
«Πομόνες» υπάρχουν παντού. Ενας κόσμος σκιών, με σάρκα, όμως, και οστά, για τον οποίο γνωρίζουμε έως εκεί που αντέχουμε.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, την περασμένη εβδομάδα, είδε από κοντά χρήστες να σχηματίζουν ουρά για να παραλάβουν το κιτ ασφαλούς χρήσης (σύριγγα ινσουλίνης και φίλτρο, μικρό βραστηράκι, κιτρικό οξύ και νερό για τη διάλυση της ουσίας, τσιρότο και αντισηπτικό μαντιλάκι) από το βαν του ΟΚΑΝΑ. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου τους άκουσε να εξιστορούν γραφειοκρατικά εμπόδια που δυσκολεύονται να προσπελάσουν, μπλεξίματα με την αστυνομία χωρίς τέλος, τον φαύλο κύκλο στον οποίο είναι εγκλωβισμένοι. Θα υπάρξει συνέχεια; Θα βοηθήσει η επίσκεψη της Προέδρου ώστε να γίνει ένα πολύ μικρό βήμα στη φροντίδα αυτού του πληθυσμού; Οσων επιθυμούν, τουλάχιστον, γιατί υπάρχουν και οι περίπλοκες περιπτώσεις εκείνων που επιλέγουν να παραμένουν άστεγοι και αβοήθητοι.
Η δυστοπία των πόλεων, στον πυρήνα της, μακριά από συγκινησιακά φορτία και ζοφερές, στον λυρισμό τους, αφηγήσεις, έχει κοινά χαρακτηριστικά. Η τέχνη διαθέτει την ελευθερία της έμπνευσης, της σύνθεσης, της διαρκώς ανοιχτής πόρτας ανάμεσα στην πραγματικότητα και στα παιχνίδια του μυαλού και της τεχνολογίας. «Πομόνες» υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Ενας κόσμος σκιών, με σάρκα, όμως, και οστά, για τον οποίο γνωρίζουμε έως εκεί που αντέχουμε.
Το έργο του Αλιστερ Μακ Ντάουαλ μεταφέρει την απειλή σε ένα μετα-σύμπαν. Και λοιπόν; Την ξορκίζει; Κάθε άλλο. Υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει διαφυγή γιατί και η μετα-πραγματικότητα, πραγματικότητα είναι και αυτή. «Επαυξημένη» μάλιστα. Αλληλεπιδρούμε ψηφιακά ή παρακολουθούμε ως θεατές μιας παράστασης, σε απόσταση ασφαλείας. Ομως τίποτα δεν διαλύεται στην αχλύ του επινοημένου. Τα γεγονότα όσο και να παραλλάσσονται, δεν μεταλλάσσονται. Είναι μέρος της ζωής μας, τη συνδιαμορφώνουν. Η πόρτα ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο είναι, πλέον, ορθάνοιχτη.