«Οχι στην υποκρισία, ναι στην υποκριτική» έγραφε ένα από πολλά πλακάτ της χθεσινής νέας κινητοποίησης των εκπροσώπων του καλλιτεχνικού κόσμου. Ουδείς θα διαφωνούσε επί της αρχής, ωστόσο καλό θα ήταν οι σπουδαστές και οι μαθητές των καλλιτεχνικών σχολών και σχολείων που διαμαρτύρονται «για την υποβάθμιση των σπουδών τους» να ψάξουν για υποκριτές, κατά κύριο λόγο, στις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες αλλά και στα κόμματα που στηρίζουν και υποδαυλίζουν τις κινητοποιήσεις τους.
Αν κάποιος έλεγε ότι κριτήριο για την αξιολόγηση ενός καλλιτέχνη είναι τα επαγγελματικά δικαιώματα που του αναγνωρίζει η πολιτεία στην περίπτωση που διοριστεί σε διοικητική θέση στο Δημόσιο, θα χαρακτηριζόταν –ιδιαίτερα από την «προοδευτική» διανόηση– τουλάχιστον γραφικός, αν όχι ιερόσυλος. Ωστόσο το διακύβευμα που υποκρυπτόταν, αρχικά κυρίως, πίσω από όλη τη φασαρία είναι ακριβώς αυτό: η βαθμολογική και η μισθολογική εξέλιξη των αποφοίτων των –κρατικών– δραματικών σχολών αν προσληφθούν στο Δημόσιο σε θέσεις άσχετες με το αντικείμενο των σπουδών τους και την καλλιτεχνική τους αξία. Γιατί κατά τα λοιπά η πρόσληψη ηθοποιών, μουσικών, χορευτών στο Δημόσιο, σε καλλιτεχνικές προφανώς θέσεις, εξαιρείται ρητώς από τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ.
Το θέμα που αγγίζει το περίφημο προεδρικό διάταγμα που στάθηκε η αφορμή για να ξεσηκωθεί ο θόρυβος, δηλαδή το προσοντολόγιο – κλαδολόγιο του Δημοσίου, είναι στρυφνό, περίεργο, γραφειοκρατικό, οπότε προσφέρει πεδίον δόξης λαμπρόν σε λαϊκισμό και καιροσκοπισμό. Χρονίζει δε από το 2003. Από τότε, ένας απόφοιτος, για παράδειγμα, της δραματικής σχολής, αν θέλει να διεκδικήσει μέσω ΑΣΕΠ μία θέση στο Δημόσιο, έχει τα τυπικά προσόντα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (ΔΕ), που δεν σημαίνει απόφοιτος λυκείου, αλλά ότι δεν έχει τελειώσει τις σπουδές του σε ανώτατη σχολή.
Επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Ν.Δ. τους καλλιτέχνες, έγιναν δύο πράγματα. Πρώτον, εκδόθηκε διάταγμα που προέβλεπε ότι μόνο όσοι καλλιτέχνες αποφοίτησαν προ του 2003 μπορούν να έχουν τα προσόντα της τεχνολογικής εκπαίδευσης (ΤΕ). Δεύτερον, εν μια νυκτί «πανεπιστημιοποιήθηκαν» τα ΤΕΙ, εξαφανίστηκε η τεχνολογική εκπαίδευση χωρίς καμία πρόβλεψη για τις συνέπειες σε ένα σωρό τομείς.
Αντί λοιπόν το όλο πρόβλημα –παρότι αφορά μια μικρή μερίδα του καλλιτεχνικού κόσμου, όσους δηλαδή κυνηγούν το όνειρο του διορισμού στο Δημόσιο– να αποτελέσει αφορμή για μια ευρύτερη συζήτηση για την ανώτατη και τη μεταλυκειακή εκπαίδευση, μετατρέπεται σε μέσο άσκησης αντιπολίτευσης. Εκτός αν όλοι αυτοί που ωθούν τους σπουδαστές σε κινητοποιήσεις τάσσονται, τελικά, υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, που προβλέπει ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, και δεν το λένε. Σε μια τέτοια περίπτωση η υποκριτική τους τέχνη έχει φτάσει σε κορυφαία επίπεδα.