Τις τελευταίες ημέρες πέρα από την ανείπωτη τραγωδία στην Τουρκία που δοκιμάζει εκατομμύρια ανθρώπους και ανατρέπει πολλές βεβαιότητες, στην εσωτερική πολιτική επικαιρότητα κυριαρχούν διάφορα ευτράπελα. Λίγους μήνες πριν από τις εκλογές και ενώ θα περίμενε κανείς μια κάποια σοβαρότητα εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης με παρουσίαση προγράμματος και αναλυτικών θέσεων, παρατηρεί αντιθέτως μια χαοτική τακτική. Από την πρόταση μομφής και μετά είχαμε την ανοίκεια επίθεση στο ΠΑΣΟΚ, την αποχή από τις ψηφοφορίες στη Βουλή και την άρνησή τους να υπερψηφίσουν τη διάταξη για τη μη συμμετοχή εγκληματικών οργανώσεων στις εκλογές.
Υστερα από αυτά όμως άρχισαν τα κανονικά καλαμπούρια. Αρχικώς με την ελαφρότητα του Νίκου Φίλη, ο οποίος ζήτησε να μη γίνει τηλεκπαίδευση και τα παιδιά να παίξουν χιονοπόλεμο, και εν συνεχεία με τις ιαχές της Πόπης Τσαπανίδου «πρόεδρε, έλα με φόρα» ο ΣΥΡΙΖΑ παράγει γέλιο έστω και χωρίς να το θέλει. Την ίδια στιγμή βεβαίως είχαμε και την απειλή του Χρήστου Σπίρτζη για «δημοκρατία με το καλό ή με το άγριο», που είναι για γέλια και για κλάματα. Η εικόνα του ανδρός πάντως πέραν όλων των άλλων προκαλεί θλίψη.
Μέσα στο γενικό χάος των επιλογών τους υποβόσκει εκτός από την αστειότητα και το μίσος, που ενίοτε ξεχειλίζει και δημιουργεί ένα τοξικό νέφος.
Φαίνεται όμως πως στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει ότι θα χάσουν τις εκλογές και το έχουν ρίξει στην πλάκα. Προφανώς αποδεχόμενοι το μοιραίο λένε να το διασκεδάσουν και γι’ αυτό καθημερινώς παράγουν περιεχόμενο για τις σατιρικές εκπομπές. Μέσα στο γενικό χάος των επιλογών τους υποβόσκει εκτός από την αστειότητα και το μίσος, που ενίοτε ξεχειλίζει και δημιουργεί ένα τοξικό νέφος στην πορεία προς τις κάλπες. Αν για τις αστειότητες τα πράγματα είναι απλά μια και ο καθένας διαλέγει τον τρόπο που θα αυτοσαρκασθεί, για τις απειλές και τους κουτσαβακισμούς απαιτείται μια σοβαρή απάντηση της κοινωνίας. Οι ευθείες απειλές και οι υπαινιγμοί του τύπου «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς» δεν είναι αστεία, αλλά ευθεία πρόκληση, ασχέτως αν τελικώς βλάπτει τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι αυτούς στους οποίους απευθύνεται. Ο Αλέξης Τσίπρας, που κάτι δείχνει να φοβάται, ενώ πριν από δύο μήνες υποτίθεται ότι πήρε την απόφαση να κάνει άνοιγμα προς το Κέντρο, στην πράξη κινείται ακριβώς αντίθετα. Εν ολίγοις κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προκαλέσει τα ανακλαστικά αυτού του ευαίσθητου πολιτικά ακροατηρίου. Τη μεγαλύτερη εντύπωση βεβαίως έχει προκαλέσει η στάση του έναντι του ΠΑΣΟΚ, που υπήρξε από απαξιωτική έως προβοκατόρικη, γεγονός που ξεσήκωσε τους πάντες στη Χαριλάου Τρικούπη και οδήγησε στις γνωστές αντιδράσεις. Ο Νίκος Ανδρουλάκης προχώρησε (και έτσι θα συνεχίσει) σε ξεκάθαρες τοποθετήσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και ξέκοψε κάθε συζήτηση περί συνεργασίας. Αυτή η τακτική φαίνεται πως δεν ικανοποιεί απλώς το θυμικό των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, αλλά όπως προκύπτει από τις δικές τους αναλύσεις έχει απήχηση και στο εκλογικό σώμα.
Συνεπώς, η μοναξιά και οι φοβίες του κ. Τσίπρα εκτός από γέλιο προκαλούν και ανησυχία για το πώς θα φθάσουμε έως τις εκλογές και κυρίως τι θα συμβεί αμέσως μετά, καθώς η απελπισία δεν είναι καλός σύμμαχος ούτε στην πολιτική.