Μα, πώς;;; Κάθε φορά η ίδια απορία και κάθε φορά, αναπάντητη. Πώς είναι δυνατόν να λειτουργούν για χρόνια οίκοι ευγηρίας – κολαστήρια, χωρίς να γίνονται αντιληπτά όσα συμβαίνουν πίσω από τις περίκλειστες πόρτες; Οσα αποκαλύπτονται αυτές τις μέρες για το γηροκομείο στον Κορυδαλλό είναι αποτρόπαια και ντροπιαστικά για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται εξελιγμένη και πολιτισμένη. Είναι, κυρίως, τεκμήρια συλλογικής, παταγώδους αποτυχίας. Αποτύχαμε, για μια ακόμα φορά, να προστατέψουμε τους πλέον αδύναμους. Αντί για φροντίδα, προστασία και αξιοπρέπεια, βασανιστήρια, ταπείνωση, εξευτελισμοί. Στο τέλος του βίου, στην ώρα της μεγάλης ανάγκης για βοήθεια και συμπαράσταση.
Τραγικότερο όλων είναι ότι όσα μαθαίνουμε για τη «Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων» (σε άπειρα εισαγωγικά) δεν είναι πρωτάκουστα. Μέσα σε ένα χρόνο αποκαλύφθηκαν τρεις περιπτώσεις με ανάλογα χαρακτηριστικά. Προηγήθηκαν το γηροκομείο των Χανίων με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τους ύποπτους θανάτους ηλικιωμένων και η αποκάλυψη για λειτουργία παράνομου γηροκομείου στις Σέρρες.
Υποσιτισμός, ανύπαρκτη υγιεινή, ηλικιωμένοι καθηλωμένοι με δεσμά, κατασταλτικά ψυχιατρικά φάρμακα, απομόνωση και καμιά επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Κοινά χαρακτηριστικά στις αποκαλύψεις για τις συνθήκες λειτουργίας. Το ακόμα πιο σοκαριστικό στην περίπτωση του Κορυδαλλού είναι οι μαρτυρίες γειτόνων ότι άκουγαν φωνές και εκκλήσεις για βοήθεια και γι’ αυτό «είχαν σχηματίσει πολύ αρνητική εικόνα για τη μονάδα», όπως αναφέρθηκε σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Πώς να μην ακούγονται φωνές ανθρώπων που υφίστανται καθημερινό βασανισμό; Μια πολυκατοικία ανάμεσα σε άλλες πολυκατοικίες ήταν το γηροκομείο. Οχι κάποιο απομονωμένο, απομακρυσμένο οίκημα. Ακόμα περισσότερα τα ερωτήματα, λοιπόν, για το πώς γίνεται να συνεχιζόταν η λειτουργία του. Από καταγγελία πολίτη ξεκίνησε η έρευνα για την αποκάλυψη της αθλιότητας. Και την αποκάλυψη μιας ακόμα μεγαλύτερης αθλιότητας: ότι, αν και από χρόνια είχαν διαπιστωθεί οι φρικτές συνθήκες «φιλοξενίας», η μονάδα κατάφερνε να παρατείνει τη λειτουργία της με δικαστικές αποφάσεις για αναστολή της ανάκλησης αδείας, διακοπής λειτουργίας και σφράγισής της, που είχαν ληφθεί από την Περιφέρεια.
Οσα αποκαλύπτονται τώρα και όσα έχουν αποκαλυφθεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν, προκαλούν ερωτήματα για την επάρκεια του πλαισίου ελέγχου των δομών φροντίδας των πλέον ευάλωτων της κοινωνίας μας.
Είτε είναι ηλικιωμένοι, είτε είναι παιδιά, είτε είναι ΑμεΑ. Στην πράξη αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει ή δεν εφαρμόζεται σωστά ένα σαφές και σταθερό σύστημα διαρκούς ελέγχου της υποχρέωσης αυτών των δομών να παρέχουν με επάρκεια και σωστά τις υπηρεσίες που θεωρητικά προσφέρουν.
Και ακόμα πιο απογοητευτική είναι η διαπίστωση ότι δυσκολευόμαστε ή δεν επιδιώκουμε επαρκώς να εντοπίσουμε τις αδυναμίες. Επιμελώς κρύβονται πίσω από επικάλυψη αρμοδιοτήτων, από γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, από υπηρεσιακά κωλύματα που επί της ουσίας καθιστούν δυσχερή την απόδοση ευθυνών. Οχι μόνο στους κατά τεκμήριο υπεύθυνους, τους ιδιοκτήτες – διαχειριστές των δομών αλλά, κυρίως, σε εκείνους που θα έπρεπε να ασκούν επαρκή έλεγχο. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία.