Ηταν 5 Μαρτίου 2022 όταν ο Ελληνοουκρανός χορευτής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στιγμές πριν αρχίσει ο «Οθέλλος», εμφανίστηκε στη σκηνή του «Σταύρος Νιάρχος» έχοντας περασμένη στους ώμους του τη σημαία της Ουκρανίας. «Ονομάζομαι Γιάννης Μητράκης και είμαι χορευτής του Μπαλέτου της ΕΛΣ. Ο πατέρας μου είναι Ελληνας και η μητέρα μου Ουκρανή. Εδώ και δέκα ημέρες η χώρα της μητέρας και των παππούδων μου βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, μετά τη ρωσική εισβολή. Εκ μέρους όλων των εργαζομένων της ΕΛΣ θα ήθελα να σας πω ότι η αποψινή παράσταση αφιερώνεται στην Ουκρανία και στους κατοίκους της».
Το αντιπολεμικό μήνυμα του Μητράκη, πρωτοβουλία της διοίκησης της ΕΛΣ, έγινε αποδεκτό με θερμά χειροκροτήματα και ζητωκραυγές από το κατάμεστο θέατρο, όπως και η έκκλησή του για την τήρηση ενός λεπτού σιγής. Εντελώς αντίθετης υποδοχής έτυχε η παρέμβαση μιας ομάδας συνδικαλιστών των χορωδών του θεάτρου –μία ώρα αργότερα, στο διάλειμμα της παράστασης– όταν προσπάθησαν, επίσης από σκηνής, να εκφράσουν τη διαφωνία τους με τη «μονομερή» εκδήλωση συμπαράστασης στον ουκρανικό λαό. Ελαβαν για απάντηση τις έντονες αποδοκιμασίες των θεατών. Τις ημέρες που ακολούθησαν ο 27χρονος Μητράκης απέφυγε κάθε δημοσιότητα. Εκανε μια εξαίρεση λίγες εβδομάδες αργότερα για το «Κ». «Το θέατρο ήταν γεμάτο εκείνο το βράδυ και όταν είσαι στη σκηνή αφουγκράζεσαι την παραμικρή αντίδραση, τα πάντα. Αισθανόμουν, λοιπόν, τη φόρτιση του κόσμου να εκτονώνεται πάνω μου. Παραλίγο να με πιάσουν τα κλάματα, αλλά συγκρατήθηκα».
Στην επέτειο της ρωσικής εισβολής ο Ελληνοουκρανός χορευτής της ΕΛΣ θυμάται μια βραδιά.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στην πρώτη επέτειο από την εισβολή, ρωτάω τον ταλαντούχο χορευτή της Λυρικής τι θυμάται από εκείνη την πολύ ιδιαίτερη βραδιά: «Δεν θα ξεχάσω την “ενέργεια” της στιγμής, το πώς ένιωσα αυτό το κύμα συμπαράστασης του κοινού». Αλήθεια, είχε ποτέ δεύτερες σκέψεις γι’ αυτό που έκανε; «Οχι, ποτέ», μου λέει αμέσως, «ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω».
Ξέρω από την προηγούμενη κουβέντα μας ότι έχει συγγενείς στην Ουκρανία. Τι απέγιναν; «Μια ξαδέλφη μου με την κόρη της ήρθαν στην Ελλάδα, τους φιλοξενήσαμε για έξι μήνες και τώρα επανασυνδέθηκε με τον σύζυγό της και προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους στη Σκωτία. Αλλοι συγγενείς μας που ζουν στην ίδια πόλη όπου μεγάλωσε και η μητέρα μου, στην Πολτάβα, παρέμειναν στη χώρα και προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο “κανονικά” γίνεται». Εχει συναντήσει Ουκρανούς πρόσφυγες στην Αθήνα; «Οχι. Αλλά βλέπω πολύ περισσότερα αυτοκίνητα με ουκρανικές πινακίδες στον δρόμο». Συνεχίζει να κάνει παρέα με τους δύο Ρώσους «κολλητούς» του; «Φυσικά. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Δεν εισέβαλε μια χώρα στην Ουκρανία, αλλά μια μικρή ηγετική ομάδα που βάζει σε κίνδυνο και τη ζωή των ίδιων των Ρώσων».